Sezon sonu puanlaması: World Tour takımları 2017'yi nasıl geçirdiler?

Ag2r, Tour 2017'nin 15. etabında Col de Peyra Taillade'de ekip çalışmasında

 WorldTour takımlarının geride kalan 2017 sezonunu nasıl geçirdiklerini gözden geçireceğiz.

Ag2r La Mondiale - 6/10

Takımın 2017 sezonunda en çok hatırlanacak şey Romain Bardet ile elde edilen Tour de France podyumu ve takımın yarışta uyum içindeki sürpriz  performansı olacak. Bunun yanında Domenico Pozzovivo'nun Giro'daki altıncılığı, Oliver Naesen'in klasiklerde favori haline gelen performansı ve elde edilen 17 galibiyet de biraz hatırlanacaklar.

Jakob Fuglsang, Dauphine'yi kazanırken

Astana - 5/10

Michele Scarponi'nin zamansız ölümü Astana'nın 2017 sezonunun üzerine kara bulut gibi çöktü ve takım da özellikle bahar aylarını bu ölümün ardından gelen travmatik etkiyle geçirdi.

En azından yaz aylarına yolda bir sonuç elde ederek başladılar ve Jakob Fuglsang, Criterium du Dauphine'de genel klasmanı kazandı ama Grand Tour liderleri(Tour'da Aru, Vuelta'da Lopez) etkileyici performanslarını genel klasmanda yüksek yerlere taşıyamadılar.

Vincenzo Nibali, Il Lombardia'yı kazanırken

Bahrain-Merida - 6/10

Sonny Colbrelli'nin elde ettiği birkaç galibiyeti kenara koyarsak WorldTour'un yeni takımı, başarı için sezon boyunca yıldız ismi Vincenzo Nibali'nin ellerine baktı.

Tamamen kendine göre dizayn edilmiş bir takıma sahip olmayı avantaja çeviren Nibali, Giro ve Vuelta'da podyumda yer alarak tamamladıktan sonra sezonu son anıtsal klasik olan Il Lombardia'daki galibiyetle kapattı. Yine de 11 galibiyet, WorldTour takımları arasındaki en düşüklerden biri.

Greg van Avermaet, 2017 Omloop Het Nieuwsblad'ı kazanırken

BMC Racing - 8/10

BMC'nin 48 galibiyetlik sezonunda daha iyisini yapabilen tek takım Quick-Step Floors oldu ve bu takım tarihinin en iyi performansıydı. 48 galibiyeti 13 farklı isim elde etti ki bu da kadrodaki güç dağılımının ve kadro derinliğinin muhteşem bir yansıması.

Yine de takım için acı verici aksaklıklar da yaşandı; Richie Porte, Tour de France'ta ciddi bir kazayla yarış dışı kaldı ve devamında takım Tour'da bir galibiyet bile elde edemedi, ayrıca Dünya Zamana Karşı Şampiyonu unvanını da yitirdiler. Ama Greg van Avermaet'ın klasiklerdeki tarihi dörtlemesi ve Paris-Roubaix galibiyeti devasa bir başarıydı.

Toru de France 2017 3. etabını kazandıktan sonra Peter Sagan tebrikleri kabul ediyor

Bora-Hansgrohe - 7/10

Peter Sagan'ın ilk sezonunda takımın yıldızı olacağı kaçınılmaz bir gerçekti ve Sagan'ın Bergen'deki dünya şampiyonasında elde ettiği galibiyet, takımın adını bir sezon daha gökkuşağı mayoya yazdırmasını sağladı.

Sagan'ın, takımın 30'dan fazla galibiyetinin yarısından daha azına sahip olması ise Sam Bennett, Rafal Majka ve Maciej Bodnar gibi isimlerin ne kadar yetenekli olduklarını ortaya koydu.

Pierre Rolland, Cannondale-Drapac'in Grand Tour galibiyeti hasretini Giro'da sona erdirdi

Cannondale-Drapac - 6/10

Cannondale-Drapac'ın eski günlerde olduğu gibi "küçük ama başarılı" kimliğine yavaş yavaş döndüğüne dair işaretler vardı. Rigoberto Uran'ın Tour de France'ı genel klasman ikincisi olarak noktalaması da Pierre Rolland'ın Giro'daki etap galibiyeti de bunu kanıtlar nitelikteydi.

Bu sonuçlar, takımın yeni bir sponsorla geleceğini garanti almasına ve önümüzdeki sezon da WorldTour'da kalmasına imkan tanıdı.

Edvald Boasson Hagen, Tour de France 2017'de etap galibiyetini kutlarken

Dimension Data - 4/10

Yıldız ismi Mark Cavendish'in uzun süren yokluğuna rağmen 25 galibiyet elde eden takımın muhteşem bir direnç gösterdiğini söylemek ve hakkını vermek gerek.

Yine de büyük yarışlarda "Manx Missile" Mark Cavendish'i aradılar; Edvald Boasson Hagen'in Tour de France'ta yıldızlaşıp etap galibiyeti kazanan formuna geri dönmesi en üst seviyede sezon boyu elde edebildikleri tek başarıydı.

Thibaut Pinot, Giro d'Italia 2017'de

FDJ - 6/10

Marco Madiot'nun takımı için sağlam bir sezondu, iki yıldız isim de büyük gelişim gösterdiler -Thibaut Pinot, Giro'da genel klasmana oynayıp son anda podyumu kaçırdı ve Arnaud Demare da Toure de France etabı kazandı.

Takımın çoğunu Fransa'nın küçük yarışlarında elde ettiği 27 galibiyetin 10'unda Demare imzası vardı.

Ilnur Zakarin, Giro d'Italia 2017'de

Katusha-Alpecin - 3/10

Katusha-Alpecin için epey çalkantılı bir yıl geride kaldı, galibiyet getiren tek adam Alexander Kristoff olunca takım yönetimi yere çakıldı.

Simon Spilak Tour de Suisse'yi kazandı ve Ilnur Zakarin, Vuelta'da üçüncü sırayı elde attı ama yine de hepsi bir araya geldiğinde takım bu sezon beklentilerin altında kaldı. Katusha, 2017'de World Tour etabı kazanamayan tek takım oldu.

Primoz Roglic, Tour de France 2017'de Galibier'de etap zaferine ulaşırken

LottoNL-Jumbo - 5/10 

Tarihi boyunca genel klasman mücadelesinin ortasında yer almış bir takım için koca sezon boyunca üç Grand Tour'da sadece bir kez ilk 10'da yer almak(Kruijswijk, Vuelta'da 9. oldu) büyük bir hayal kırıklığıydı.

Pozitif tarafta ise iki genç yıldız, sıçrama yaşadıkları bir sezonu geride bıraktılar -Sprinter Dylan Groenewegen Şanzelize'de etap kazandı ve Primoz Roglic de Dünya Zamana Karşı Şampiyonası'nda gümüş madalya kazandı. Roglic sezonun ilk yarışlarında da parlamıştı ancak henüz takımın genel klasmandaki dertlerine çare olamadı.

De Gendt nihayet bir kaçışında zafere ulaşıyor

Lotto-Soudal - 4/10

Lotto-Soudal, takım halidne kaçışlara olan tutkusunun ödülünü bazen alıyor. Tıpkı Vuelta'da dört etap galibiyeti elde etmeleri ve thomas de Gendt'in Dauphine'deki başarısı gibi.

Ancak mevcut durumlarının daha fazlasına ihtiyacı var, neredeyse sessiz sakin geçen klasikler ve Andre Greipel'in kötü formu bu sezon telafi edilemedi.

Nairo Quintana, Giro'da ikinci sırayla yetinmek zorunda kaldı

Movistar - 6/10

En iyi dönemleri de vardı en kötü dönemleri de. Alejandro Valverde, takımın sezonunu muhteşem bir açılışla yapıp tur galibiyetlerini Ardenneler dublesi ile sürdürürken Nairo Quintana da Tirreno-Adriatico'yu kazandı ve Giro'da genel klasman ikincisi oldu.

Sonrasında Valverde diz kapağını kırdı, Quintana'nın benzini bitti ve sezonun kalanında lastikleri patladı. Temmuzdan itibaren Tour ve Vuelta hayal kırıklıkları dahil olmak üzere kayıtlara sadece iki galibiyet geçirebildiler.

Caleb Ewan, Sam Bennet ve Fernando Gaviria'nın önünde Giro'da etap zaferini alırken

Orica-Scott - 5/10

Orica-Scott'ın Grand Tour genel klasmanlarındaki gelişimi bu yıl da test aşamasındaydı. Adam Yates, Simon Yates ve sakatlıklarla boğuşan Esteban Chaves'ten hiçbiri Grand Tour ilk 5'i yapamadı.

Takım yine de etkileyici bir sezon geçirip Caleb Ewan, Michael Albasini ve Yates kardeşler gibi isimlerle 32 galibiyet elde etti ama bunların yalnızca biri bir büyük turda(Giro'da Ewan ile) geldi ve WorldTour'a dahil klasiklerde hiçbir galibiyet elde edemediler.

Marcel Kittel, Tour de France 2017'de

Quick-Step Floors - 9/10

Quick-Step 2017'de de yine bir sezonda 50'nin üzerinde galibiyet elde etmekle kalmadı -bu galibiyetlerin çoğu çok büyük yarışlarda elde edildi.

Marcel Kittel, Tour de France'ta 5 etap alırken Fernando Gaviria ve Matteo Trentin'le Giro'da Vuelta'da dörder etap galibiyeti elde edip saygıyı hak ettiler ve dahası, Philippe Gilbert ile Ronde'yi ve Amstel Gold Race'i kazandılar.

Eğer bu kadar başarı size yetmediyse tüm Anıtsal Klasiklerde podyuma bir sporcu sokmayı başardılar ve Grand Tour genel klasmanlarını da Dan Martin ve Bob Jungels ile zorladılar.

İki Grand Tour birden kazanan Chris Froome, Team Sky'la beraber tarih yazdı

Team Sky - 10/10 

Tour de France'ı kazanmak Team Sky için artık bir formalite haline gelse de bir sezonda iki Grand Tour kazanmak takıma yeni bir çıta kazandırdı.

Tour ve Vuelta'da deneyimledikleri ve Chris Froome'un zaferleriyle sonuçlanan kontrol mekanizması gerçekten insanı dehşete düşürdü. Michal Kwiatkowski(Milan-San Remo, San Sebastian ve Strade Bianche'yi kazandı) ve Sergio Henao(Paris-Nice galibi) gibi çok güçlü ve başarılı isimler, Froome'un ardında takımda domestik olarak görev aldılar.

Tom Dumoulin, Giro d'Italia 2017 genel klasman zaferini kutlarken

Team Sunweb - 10/10

Team Sunweb, 2017'de neye elini attıysa altına dönüştü.

Tom Dumoulin ile Giro'yu kazandılar, bunun yanında Michale Matthews ve Warren Barguil ile Tour de France'ın yeşil ve polkadot mayolarını kazandılar ve dört de etap galibiyetl elde ettiler, Dünya Yol Şampiyonası'nda ise hem takım hem bireysel zamana karşıda zirveye çıkıp iki de altın madalya kazandılar.

Böylesine mütevazı bütçeye sahip bir takım için tüm bunlar sıra dışı başarılardı.

Alberto Contador, Vuelta a Espana'da 20. etabı kazanırken

Trek-Segafredo - 4/10

Hiç şüphesiz Trek-Segafredo'nun sezonunda iz bırakan an, Alberto Contador'un Vuelta'da kariyerinin son yarışını koşması ve bunu Angliru'daki tarihi galibiyetle süslemesiydi. 

Contador'un vedası, Tour de France'ta Mollema'nın etapla süslediği performansını gölgede bırakırken, takımın klasiklerdeki iddialı kadrosu bahar aylarını galibiyetsiz kapattı. 

Maciej Mohoric, Vuelta'da etap kazanırken

UAE Team Emirates - 3/10

UAE Team Emirates'ten daha fazla ikincilik elde eden takım çok azdı ki Rui Costa'nın Giro'daki üç etap ikinciliği sinir bozucuydu. Bu, tüm sezonun en öne çıkan performansıydı yine de.

Kazandıkları yarışlar genel olarak daha düşük profilli yarışlardı ama yine de Jan Polanc ve Matej Mohoric ile Giro ve Vuelta'da etap alabildiler.

Bizden gelen bir çeviri eklentisi: Bu yazı, son iki World Tour yarışı olan Türkiye ve Çin yarışları öncesi yazılmıştı. Diego Ulissi'nin sezon sonunda Türkiye Turu'nu kazanarak takıma bir World Tour genel klasman galibiyeti getirdiğini eklemek gerek. Belki bu şekilde puanlarını 3'ten 4'e yükseltebiliriz.

-

Bu yazının orijinali, 11 Ekim 2017'de CyclingWeekly.com'da Stephen Puddicombe tarafından yayınlanmıştır.

Bu çeviri, kaynak gösterilse dahi izin alınmaksızın artemiofranchi.org dışında bir yerde kullanılamaz. 

Kristoff: "Son 150 Metreye Kadar Dünya Şampiyonu Olduğumu Düşündüm"

Norveçliler tek yürek olmuşlardı ama kendi evlerinde Peter Sagan'ın ardından ikincilikle yetindiler.

Alexander Kristoff'un, Bergen'de düzenlenen UCI Dünya Yol Şampiyonası'nda elit erkekler yol yarışında finişe 200 metre kala pelotonun içinden patlayıp gitmesiyle efsane isim Bjorge Lillelien tarzı bir spiker, Norveç televizyonunda gözyaşlarına boğulmak üzereydi.

Ama son bölümde, ev sahibi ülkenin favorisi, Sagan tarafından yakalanıp geçildi ve iş foto finişe kalmasına rağmen Kristoff ikinci sırada yer aldı.

Kristoff, finişte Cyclingnews'e "150 metre kala tam gaz ilerliyordum ve kazanacağımı düşünüyordum. Sagan'ın peşimde olmadığını umuyordum, Trentin'i veya başka birini bekliyordum ama ne yazık ki çok yakınımdaydı ve onun birini böyle kolayca geçip gidebileceğini biliyordum." dedi.

Kristoff, Sagan'ın o patlayıcı gücüne engel olmayı kısmen başardı ve ikili çizgiye beraber girdiler. Norveç halkı, heyecanla yanaklarını şişirip Norveçli sporcunun kazanması için haykırıyorlardı.

"Son bölümde onu neredeyse yakalamıştım ve eğer biraz daha mesafe olsaydı kazanabilirdim, üstelik Sagan zamanlamayı farklı yapmış da olabilirdi. Benim için çok geçti ve o daha iyi sprint attı. Kazanmayı hak etti." dedi Kristoff.

Bu yarış, 2016'da iki Norveçliyi karşı karşıya getiren yarışın mirasını taşıyor ki 2016'da Doha'da Kristoff ve Boasson Hagen kazanmak beraber sprint atsalar da ikisi de madalyadan uzakta kalmışlardı. Bu defa böyle bir hata yapılmadı ve Thor Hushovd'un istediği takım çalışmadı gerçekleşti.

Ev sahibi ülke, önemli kaçış gruplarına hep sporcu yolladı ve ihtiyaç anında önde beraber çalıştı ve Boasson Hagen de Somon Tepesi son kez tırmanılırken öne fırladı. Son yokuş sonrası Dimension Data sporcusunun pili bitti ve Alexander Kristoff final sprinti için bisikletiyle baş başa kaldı, peloton içinde kazanmak için uygun bir çizgi de yakalamıştı.

"İyi bir sprint attım ve son kısım pek de ölümcül değildi. Sadece Sagan daha güçlüydü ve belki bacakları da benden daha tazeydi. Üç kez üst üste kazandı ve bu tip yarışlarda o, dünyanın en iyisi. Yarış kaybedilebilecek en kötü isimlerden biri değil ve kesinlikle kazanmayı hak ediyor ama şuna eminim ki üzgünüm ve hayal kırıklığına uğradım ama bu da bir şeye yaramaz şu an. Artık çok geç."

"Ama bir pişmanlığım yok. Bu parkurda başarıp başaramayacağımı bile bilmiyordum ama zaman limiti içinde kalacağıma emindim, bu manada bakarsak mutlu olmalıyım. Her şeyi doğru yaptım ama bu tarz bir finişte Sagan en iyisi. İstediğim gibi iyi bir pozisyon aldım ama sonunda kaybettim. En iyi ikinci takım ve en iyi ikinci sonuç, bence tüm takım bunun için gurur duymalı."

Geçen yıl Doha'daki kargaşadan sonra bu yıl kazanılan gümüş madalya, Norveç için bir umut ışığı oldu ama Bjorge Lillelien tarzı bir anlatımla coşkuyu yaşamak için en az 12 ayları daha var.

francHits #22

1. Vega - Delinin Yıldızı
2. Peyk - You Betcha
3. Can Bonomo - Esmer
4. Vega - Arzuhal
5. Vega - İsim Şehir

-

Blogun eski serilerinden biri olan, o ara dinlediğim, sevdiğim şarkıları paylaştığım seriyi bana İlker(@asimplemistake) hatırlattı. Ben de geri döndüreyim dedim. Bilmiyorum kaç kişi umursar ve bunu seri olarak takip eder bilmiyorum ama birkaç arkadaşım baksa yeter zaten.

Bu serideki şarkıları, yazıyı girdiğim dönemde taktığım, beğendiğim, sevdiğim şarkılardan oluşturuyorum. Beğenen, bir tane bile olsa yeni bir şey dinlemesini sağlandığım birileri olursa ne mutlu...

Not: Hiç sanmıyorum ama olur da talep gelirse Spotify üzerinden her yeni post için francHits listesi güncellemesi yapabilirim. 

Bu Sezon Süper Lig’i İzlemeniz İçin 5 Neden

Geçtiğimiz Ağustos’tan itibaren, birçok ülkenin yayın programına yeni bir lig eklendi. 2017/18 Süper Lig sezonu, İstanbul ve Anadolu’nun karşı karşıya geldiği tarihi sezonlarına göre daha farklı bir yerde: beIN Sports tarafından verilen uluslararası yayın garantisi, Türkiye Ligi için daha önce görülmemiş bir ilgiye sebep oldu. Nihayet çok yüksek kazanç sağlayan yeni yayın gelirleri sebebiyle en zengin Süper Lig oluyor ki bu 10 yıldır gelişen bir sistemin sonucu oldu; tartışılan yabancı sınırlarına elveda denmesi ve yeni stadyumların hızla yapılması. MondoFutbol, dünyanın en tahmin edilemez liglerinden birini izlemeniz için size beş sebep sunuyor.

1- Samir Nasri ve diğer yıldızlar: Türk cazibesi

Yeni yayın anlaşması ile birlikte, gelir anlamında Türk futbolunun(İngiltere Championship’in ardından) dünyanın yedinci büyük ligine sahip olması bekleniyor. Bu bir devrim ve bunu Türk taraftarlar da fark ettiler: Önceki uzun Digiturk dönemine göre daha derinlikli analizler ve tabii ki İngilizce yayınlar. Sahada ise yaz transfer dönemi, boğazın kıyısına Gael Clichy, Giuliano, Bafetimbi Gomis ve Sofiane Feghouli gibi kariyerinin en olgun dönemindeki isimleri getirdi.

Dahası, Anadolu’nun çehresini değiştiren stadyumlar, beIN ve yenilenen Trabzonspor’a QNB’den gelen Katar parası ile birleşince hiyerarşiler de baştan kuruluyor. Anadolu’nun uyuyan devi Antalyaspor, Milan’ın eski yıldızı Jeremy Menez’i aldıktan sonra Manchester City’den ayrılan Samir Nasri’yi getirerek potansiyelini ortaya koydu. Bu bir sır değil, gerçekten de Süper Lig’in cazibesi çevresel faktörlerle birleşerek oyuncuları etkiliyor: İstanbul, Antalya ve İzmir(yıllar süren hasretin ardından) gibi şehirler oyuncuların tercihlerinde karar verici bir rol üstlendiler. Ve doğal olarak da 1984 doğumlu Brezilyalı golcü Vagner Love da, Türkiye’nin güney kıyılarındaki küçük ama güzel şehir Alanya’da kendini yeniden buldu. Geçen yıl gol kralı olan Love, zorlu rakipleri geride bıraktı - diğerlerinin yanında, İstanbul’da sezonun aylarında sakatlık sorunları yaşayan Arsenal ve Manchester United’ın eski yıldızı Robin van Persie de vardı.

Süper Lig artık bitik yıldızların hüküm sürdüğü bir yer değil, burada olmak isteyen her kimse, iyi bir performans göstermek zorunda.

2- Beşiktaş ve Başakşehir için büyük sınav

Emmanuel Adebayor, Türkiye’ye sadece kariyerinin son anlarında iyi para kazanmak için gelmedi. Geçen yıl büyük sıçrama yapan Başakşehir’in(Avrupa Ligi’nde onlara dikkat etmek gerek) gerçek lideri oldu ve turuncu-mavili takımla 2020’de sona erecek yeni bir sözleşme imzaladı. Ocak 2017’den bu yana gösterdiği patlama iyiydi, şu an Roma’da olan 1997 İzmir doğumlu genç arkadaşı Cengiz Ünder’e iyi tavsiyeler verdi ve sessizce dünya çapında bir performans ortaya koyan ve herkesi büyüleyen Boşnak kanat oyuncusu Edin Visca ile iyi bir bağ kurdu. Gökhan İnler ve Gael Clichy gibi isimlerin gelmeleri kulübü başka seviyeye taşıdı ve tabii ki hedefleri daha yüksek olacak. Başakşehir, sağlam bir yaz dönemi geçirip Pepe, Medel ve Negredo’yu kadroya katan son şampiyon Beşiktaş’a karşı mücadele edecek. Sosyal medya başarıları ve hepsinden önemlisi de Quaresma, Oğuzhan ve Talisca gibi oyunculardan kurulu önemli iskeleti korumaları, Şenol Güneş’in başını çektiği projenin üçüncü sezonunda devam etmesinde önemli rol oynayacak. Ayrıca Başakşehir de bilgesini kimseye bırakmadı: Taktiksel ve düzenli oyunun maestrosu Abdullah Avcı, Beşiktaş’ın ultra-ofansif, dayanıklı ve ateşli futboluna karşı koymaya çalışacak.

Türkiye Ligi’nin geçen sezonki en iyi iki takımı, her alanda karşılaştılar ve yakında tekrar birbirleriyle karşılaşmayı bekliyorlar. Bir daha.

3- Bafetimbi Gomis’in yepyeni Galatasaray’ı

Galatasaray ve Fenerbahçe’nin Avrupa Ligi’nden beklenenden çok daha önce elenmeleri Boğaz kıyılarında homurtulara neden oldu. Geçmişte ligi domine eden formsuz ve güçsüz devler, yeniden yapılanmaya hazırlar. Sarı-kırmızılılar, eleştirilerin arasında Igor Tudor ile yola devam etti: Eski Juventuslu savunmacı, Antonio Conte’nin oyun tarzına olan hayranlığını hiç gizlemedi ki bu da Cimbom’un yeni teknik adamının daha fiziksel ve daha güçlü oyuncular istemesinin sebebi. İstekleri bir bir karşılandı, Bruma ve Sneijder gönderildiler, yerlerine gelen Papa Alioune “Badou” Ndiaye(1990 doğumlu, adını bir kenara not edin) gibi yorulmak bilmeyen isimlerin, takımın yeni iskeleti olmaları bekleniyor. Hücumda sorumluluk Bafetimbi Gomis’e ait olacak ki lige 5 maçta 7 gol ile başladı. Canal+’a konuşan Gomis, İstanbul’da mükemmel hissettiğini açıkladı ve yaşadıklarını “Türk çılgınlığı” diyerek tanımladı: kendi gol sevinci taklidini yapan Türk çocukları izliyordu. Gomis ve yeni taraftarları, Avrupa yorgunluğu olmayacakken ve Fenerbahçe hala yenilenme aşamasındayken, şampiyonluk yarışında kilit rol oynayacaklar.

“Benim yeni renklerim sadece sarı ve kırmızı”

4- Okan Buruk, Akhisar ve diğer “İtalyanlar”

Her ne kadar Türkiye, İtalya’da pozitif bir bakış açısına sahip olmasa da Serie A ve Süper Lig birbirlerine oldukça benziyorlar. İtalyan sahalarında oynayan ve oralarda çok şey öğrenen, eski Inter orta sahası Okan Buruk, şu an Akhisar’ı çalıştırıyor. Batı Anadolu’da, geçmişte Gaziantep ve İzmir’de(Büyüleyici Göztepe’yi inşa edip Süper Lig’e gönderen) yaptığı iyi işleri yine tekrar etmek isteyecek. Geçen sezonun son bölümünde 7 maçta 6 galibiyet aldı ve özel bir şeyler yapabildiğini gösterdi ki o Akhisar, yıllardır 1 saat uzaklıktaki Manisa’da maçlarını oynadı ve artık kendi stadyumuna taşınmayı bekliyor.

Türkiye’deki diğer “İtalyanlar”a pasaport açısından bakarsak iki isim var: Davide Petrucci(1991’li) ve Stefano Napoleoni(1986’lı). Petrucci, Manchester United altyapısı geçmişli bir oyuncu ve macerasına 1. Lig’de Rizespor’la baştan başlayıp hemen Süper Lig’e dönmeye çalışacak. Napoleoni ise Polonya ve Yunanistan’daki maceralarının ardından Başakşehir’de üçüncü sezonunu geçiriyor, Avrupa Ligi-Süper Lig yoğunluğunda yeteneklerini göstermek için şans bekliyor.

Ayrıca kendisi, Roma’nın sembolü olan ve gerçekten vücudunda taşıdığı harika Colosseum dövmesini gösteriyor.

5- Yeni Malatya, Anadolu’nun doğu topraklarında futbol

İzmir’in Göztepe ile dönüşünün yanında ligde bir de ilk sezonunu yaşayan çaylak bir kulüp var: Yeni Malatyaspor, Doğu Anadolu’nun dağları arasında yer alan bir şehirden gelen takım, küme düşen Gaziantepspor’un yerine “ligin en doğusundaki takım” unvanını aldı. Ülkenin en dertli bölgesi olan Güneydoğu Anadolu, bu sezon Süper Lig mücadelesinden mahrum kalacak. Deniz Naki’nin Amedspor hikayesini tüm dünya takip etti ancak takım 2. Lig’de mücadele ediyor. Malatya, doğunun tek umudu olacak.

Karmaşık ve çoklu yapıdaki eski Roma şehrinde Türk, Kürt ve Ermeni dilleriyle kültürleri kesişiyor. Tüm zamanların en ünlü Kürt şarkıcısı olan Ahmet Kaya’nın memleketi, futbol takımlarının Balkan Kupası ve UEFA Kupası mücadelelerinin ardından dağılmalarına tanıklık etti. “Yeni” ismi, eski takım Malatyaspor’un borçlar ve yönetimsel hatalar sonucunda finansal olarak çöküşünün ardından kondu. Sarı-kırmızı-siyah renklere sahip kulübün yeniden doğuşu, Olympique Lyon’dan tanıdığımız, Doğu Anadolu ekibinin yıldızı olması beklenen sol bek Aly Cissokho gibi bir ismi bile takıma kazandırmalarını sağladı. Kayısıya ithaf edilen turuncu renklerle donatılan yepyeni bir stadyumda mücadele edecek olan Cissokho, bir yandan da baharatlı ve lezzetli kağıt kebabının tadına varacak.

Daha fazla krediyi hak eden ligin bir başka garipliği... Çünkü burada birçok şehir var ve Malatya onlardan sadece biri, futbol basit bir oyundan çok daha fazlası. 

-

Bu yazının orijinali, MondoFutbol.com'da Bruno Bottaro tarafından yayınlanmıştır ve yazardan çeviri için izin alınmıştır.

Bu çeviri, kaynak gösterilse dahi izin alınmaksızın artemiofranchi.org dışında bir yerde yayınlanamaz.

Not: Yazıdaki coğrafi, siyasi, kültürel ve tarihi anlatımlar, tamamen orijinal metne sadık kalarak çevrilmiştir. 

Elveda...

Evet farkındayım. Burası bu yazıya çok da uyacak bir yer değil ancak, derdimi, aklımdan geçenleri, hissettiklerimi anlatacak bir başka mecra bulamadım kendime. Çünkü bu satırları yazmak hem akıl sağlığıma iyi gelecek, hem de içimi bir yerlere dökmenin verdiği rahatlığa kavuşmama neden olabilecek diye umuyorum. Bu yazıda birçok klişeye rast geleceksiniz belki ama inanın ki ben de bu klişelerle hayatımın bir noktasında karşı karşıya geleceğimi hiç tahmin etmezdim. 

O, buralardan gideli bir hafta olmuş ve geçmiş hatta. 

Sanıyorum en başa dönmek gerekecek. 2015 yılının sonbaharında, "ulan bu ehliyetler değişecek, şu iş bir değişmeden gidip motor ehliyeti kıstırayım, lazım olur" diyerek, sürücü kurslarından alelade birine giderek kaydolmuştum. Bu arada yaş kendi çapında kemale ermiş, ibre 30'u zorlarken böyle 18'lik çıtır delikanlı heveslerim de yoktu hiç içimde. Tek heyecanım "ehliyeti alması zorlaşmadan ben alıp bir kenara koyayım, elbet lazım olur" şeklinde. İşte aradan her ne kadarsa artık hatırlayamadığım bir süre sonra kurstan aranarak derslere başlanacağı söylendi. Derslere git-gel, motor işini sevmiştim ve bende çok ciddi bir merak uyandırmıştı. "Ulan alalım bir kenarda dursun diye ehliyete yazıldık, müptela olduk! Bu nasıl iştir yahu" diye hayıflanırken, bastıramadığım 18'lik çıtır delikanlı ortaya çıkmış, "hangi motoru alsam", "ulan 200'lük alıp mı başlasak, ne yapsak" dedirtir olmuştu. İşte tam da bu noktada, şu sıralar 1 milyon 200 bine yakın izlenmiş olan şu videoda buldum kendimi. Böylelikle kendisi ile tanışmış oldum.

Videoyu izlerseniz veya izlediyseniz orada o sesi titreyen ama söylediklerinden hayli emin tavrı ile Altın Elbiseli Adam, sizleri de muhakkaktır ki etkileyecektir, etkilemiştir. İşte yarattığı bu etki ile "ya, bu ne güzel herifmiş, bakayım başka neler anlatmış" diyerek, bazılarınızın şu an yaptığı gibi "Altın Elbiseli Adam" kanalını kurcalamaya başladım. Kanalı kurcalamak bir tarafta dursun, bir yandan da kimmiş, neymiş bu adam yahu diye ciddi bir araştırmaya başladığımda, aslında Skytürk'ten tanıdığımı fark ettim. O zamanlar illet futbola kendimizi o kadar kaptırmıştık ki, izlediğim halde zihnimde çok az yer edinebilmişti maalesef bu muazzam insan. İşte gel zaman git zaman, ben her boş vaktimde bir "altın elbiseli adam" videosu izler, her eve gelişimde ilk iş olarak youtube açıp "altın elbiseli adam"ın eski videolarını kurcalar, her "altın elbiseli adam kanalı video ekledi" bildirimi geldiğinde elimdeki işi gücü bırakıp onu izler duruma gelmiştim. Bakın tam olarak ifade edemiyor olabilirim ama durumun özeti net olarak şudur ki, ben tam bir Altın Elbiseli Adam müptelası olmuştum. Hayatımın her boş anında bu adamın bir videosunu izliyor, eski yazılarını araştırıp okuyor, çarşamba günleri çekirdeği, çayı hazırlayıp canlı yayınlarını izliyordum. Hayatımın tam merkezine oturuvermişti ve ne kadar üzgün bir durum ki, o bundan habersizdi. En fazla böyle bir durumu tahmin edebiliyordu. Keza, çektiği videolarla bazı insanların hayatına girdiğinin veya oraya yerleştiğinin farkındaydı. Ama beni hiç tanımadan, ben onu hiç yakından tanıma/görme fırsatı bulamadan, O, bu gezegene sığamadı ve gitti. 

Hazır mevzusu gelmişken onu da söyleyeyim, ben hala bir motosiklet sahibi olamadım. Bu sene ilkbaharda yapılacak motosiklet fuarına da işte sadece bu nedenden gidemedim, ki bu da hayatımdaki en büyük pişmanlığımdır. Oysa ki planları çoktan hazırlamış, her ne olursa olsun Altın Elbiseli Adam ile gidip tanışacak, dönüşte de elim boş dönmeyecek, muhakkak motosikletin bir ekipmanını tamamlamış olacaktım. Tıpkı O'nun bize her daim öğütlediği gibi, ekipman motordan önce gelirdi çünkü. Ancak geçtiğimiz kış, hayatımdaki gelecek planlarının bir kısmını değiştirerek, motor alma hayallerini ötelemek zorunda kalmıştım. Bu nedenle fuara gitme fikrinden de soğumuştum. Ancak hep denir ya, hayatı ertelemeyeceksin diye, işte yine bir erteleme, yeni bir pişmanlığa neden olmuştu. Ben Altın Elbiseli Adam'la tanışamamıştım, o ise bir daha benle tanışma fırsatını bana veremeyecek kadar uzaklara gidivermişti.

25 Temmuz 2017 sabahı O'nu tanıyan, takip eden ve sevenler, hatta belki de nefret edip her daim bir açık vermesini bekleyenler çok acı bir haberle güne başladı. Yakın çevresinin gece vakitleri öğrendiği malum kaza sonucu hayatını kaybettiğini belirtir bir paylaşıma gözümüzü açtık. İlk başta elbette hiç inandırıcı gelmeyen bu haberi, biraz araştırınca aslında gerçek olduğu kanaatine vardım ancak yine de içimden bir his şaka olabileceği, "zaaa nasıl da kandırdık ama sizi babuşlar" diye bir video geleceğini düşünüyorum. Elbette bir yandan da aklıma "lan böyle bir adam, ölümle dalga geçer mi" diye de geçiriyorum. Anlayacağınız bir anda allak bullak olmuştum. Ne düşüneceğimi, ne yapacağımı bilemedim. Başımdan aşağıya tonlarca kaynar su dökülmüştü. Gün boyu, karşılaştığım insanlara ne diyeceğimi bilemiyor, yüzünü gözümün önünden silemiyordum. Baktığım her yönde O'nu görüyordum. Akabinde günün ilerleyen saatlerinde hem haber sitelerinde çıkan haberler, hem de yakın çevresinin yayınladığı taziye mesajları nedeni ile olayın gerçek olduğuna inanmak zorunda kalmıştım. Kalbim şu an dahi bu gerçeği reddetse bile ölüm, işte böyle berbat bir durum. Sen ister kabul et, ister kabullen, istersen tümüyle reddet ama ölüm tüm bunları görmezden gelerek tüm ciddiyeti ile karşına dikilir. İşte bu gerçek bir kez daha Altın Elbiseli Adam ile karşımıza çıktı. 

Altın Elbiseli Adam, yani Barkın Bayoğlu bir videosunda, Altın Elbiseli Adam olma hikayesinden bahsetmiş, "bu kanala konulan her şey aslında Altın Elbiseli Adam ile alakalıdır, eğer orada O'nun yerinde Barkın olsa çok farklı şeyler söyler, çok farklı bir gözle bakardı mevzuya" demişti. Ben de bu nedenle yazının her noktasında Altın Elbiseli Adam'dan bahsettim ama aslında Altın Elbiseli Adam, kafayı motosikletle kırmış delinin tekiydi. Ancak Barkın Bayoğlu, yer yer Altın Elbiseli Adam olmaktan çıkıp bize gösterdiği kendi yüzüyle asıl benim gönlümü fethetmişti. Bir kere her ne olursa olsun, O'nun araştırmacı ruhu, özellikle de böylesine cehaletin hüküm sürdüğü zamanlarda beni O'na bağlayan en büyük özelliği idi. Kafaya taktığı bir mevzuyu muhakkak derinlemesine araştıran ve bilgili olmaktan mutluluk duyan bir adamdan bahsediyorum. Böyle bir adam nasıl sevilmez, bu adama nasıl bağlanılmaz ki! Tarihe olan ilgisi, son dönemlerde biraz daha ayyuka çıkmış ve videolarda bizi tarihsel olarak da tatmin etmeye başlayan bir Altın Elbiseli Adam'a evirmişti. Belki çoğu kişi bilmez, yakın çevresi ile yalnızca tek bir canlı yayın yaptığı kanalında sinemaya olan tutkusunu da bizlere göstermişti. Kısacası bilgi sahibi olduğu sayısız konu, üstelik tüm bunları paylaşmayı, öğretmeyi hayli seven bir adam. Böylesine bir adam için nasıl "artık yok" deriz. Aklım almıyor. Kanım donuyor. 

Birçok kimse malum ilandan sonra kendisi için "motosikleti sevdiren adam" ifadesini kullandı. Doğrudur, kendim de dahil olmak üzere motosikleti sevdirdiği insan sayısı hayli fazladır. Ancak eğer Altın Elbiseli Adam için bir ifade kullanmak gerekseydi bu fazlasıyla yeterli olabilirdi ama mevzu bahis Barkın Bayoğlu iken ben O'na yalnızca bu tabiri layık görmezdim. Barkın Bayoğlu benim için "hayatı ve yaşamayı sevdiren adam"dır. Çünkü O, yaşamayı, yaşadığı her anı hissetmeyi, hatta bulunduğu anın farkında olmayı seven ve bir ömür boyu motosiklet kullanmaya teşvik edecek kadar cesaretli bir adamdır benim gözümde. Bilgilidir, dahası öğreticidir. Huysuzdur ama kalp kırmayan bir adamdır. Sabırlıdır, kararlıdır. Kendine bambaşka bir hayat yaşamayı hedef koysa bunu başarabilecek kadar yeteneklidir, ancak O, sevdiği işi yapmayı, insanları motosikletle yaşamaya alıştırmayı ve dahası onların da bir ömür boyu motosiklet sürmelerini sağlamayı kendine hedef göstermiştir. Şimdi kendimizin dahi yapamayacağı şekilde, belki de kendi hayatından vazgeçmiştir. İstese çok paralar kazanabileceği, kısmen mutlu olabileceği bir işle hayatını devam ettirmeyi seçmemiştir. Barkın Bayoğlu amiyane bir tabirle bir halk kahramanıdır benim gözümde. O, herkesin de bildiği gibi motosiklete binerken ölüme gitmeyi arzulamış, bu uğurda hayatını geçirmiş ve maalesef bu isteğine de kavuşmuştur. 

Bizlere bıraktığı miras hem çok ağır, hem de gurur verici. Ben O'nun iyiliklerini kendime ders alıyorum. Araştırmacı yönünü, okuyucu yönünü, gezgin yönünü ve daha nicelerini. Motosiklete binebilir miyim bilemiyorum. Bir yandan O'nun en büyük mirasına ihanet etmeyi istemiyorum ancak diğer yandan bu uğurda büyük sözler de veremiyorum kendime. Barkın Bayoğlu ve yarattığı efsanevi Altın Elbiseli Adam artık yeni videolar paylaşamayacak bizlerle. Şu sıralar ekibi, çekimleri tamamlanan işleri yayınlıyorlar ve kanalı devam ettirme kararı aldıklarını duyurdular. Ancak O'nun yokluğu bana beklediğimden daha çok koydu. Bugün akşam üzeri 4 sularında yayınlanan Peru son bölümü videosunun bildirimini gördüğümde, gözlerim yeniden doldu. Eskiden olsa işi gücü bırakıp derhal izleyeceğim videoyu henüz izleme kudretini kendimde bulamadım. Yokluğunu kabullenmek çok zor be Barkın abi...

Bu yazı muhakkak yeniden düzenlenecek. Çünkü aklımdan geçen onlarca şeyden kaçını yazabildim, kaçından bahsedebildim bilemiyorum. Şu an imkanım olsa, Barkın Bayoğlu'na ulaşabilecek olsam, O'na söyleyeceğim yegane şey O'nu ne kadar çok sevdiğim olurdu. Bir kez bile tanışmamış olmama rağmen bir insanın bende bu türlü hisler uyandırabileceğini tahmin etmezdim, üstelik bir başkası anlatsa dalga geçerdim. İşte böyle bir adam, bizlere veda eden... 

Elveda babuşum...

Start Finish: 2017 Macaristan GP

Formula 1'de bir aylık sezon arasına girerken Ferrari sonuna kadar yarışta olacağını Mercedes'e göstermeyi başardı. Büyük bir ihtimalle bu sezon izlediğim ve yazısını yazacağım son yarış oldu. Askerlik hazırlıklarının son safhasına geldiğim için yarışı özet görüntüyle geçiştirip işin magazinsel boyutuna odaklanacağım.

-Günün sürücüsü Kimi Raikkönen oldu. Ben de kendisinin emekli olmasını beklesem de oyumu ondan yana kullandım. Takımı ve takım arkadaşı için fedakarlık yaptı ve kazanabileceği yarışta ikincilikle yetindi. Ferrari ise kendisini daha pit-stop sırasında gözden çıkarmıştı. Daha tur atabilirim dediği halde pite alarak Sebastian Vettel'i geçişini engellediler.

-Vettel demişken, halo denen gudubet sisteme verdiği kayıtsız şartsız destekten ötürü kendisine çok öfkeliyim.

-Raikkönen; hafta sonu Massa'nın hastalığı yüzünden yarışmak zorunda kalan, normalde yorumculuk yapan Williams sürücüsü Paul Di Resta'ya da salladı. Pite girerken kendisine engel olduğu gerekçesiyle "arkasında ne olduğunu göremiyorsa yorumculuğa dönsün" diye posta koydu.

-Di Resta üç yıl aradan sonra ilk kez, sıfır antrenman ile girdiği sıralama turları ve yarışta beklenenden iyi iş yaptı. Teknik arızayla yarış dışı kaldığında son sıradaydı belki ama başkası için ayarlanmış bir araçla, minimum hata ile o noktaya gelebilmek de başarıdır benim için.

-Raikkönen olmasa oyumu alacak isim Fernando Alonso olurdu. McLaren Honda'sı ile çok çok iyi bir yarış çıkardı. Hem 6. sıraya oturdu hem de en hızlı tur zamanına imza attı. Yarış sonu verdiği pozla da yarışın önüne geçti. Bu sezon hoşlanmadığım kim varsa aramızdaki buzları erittik resmen.

-Gelelim Red Bull'un dramına. Verstappen ilk turda Ricciardo'yu yarış dışı bırakınca, bu yarıştan büyük beklentisi olan Ricciardo bayağı bir bozuk attı. Telsizden "bana kimin vurduğunu tahmin edebiliyorum, s**** eziği" diye laf çaktıktan sonra röportajlarda da "Max'in nasıl bir tepki vereceğini merak ediyorum, bir adam gibi özür mi dileyecek yoksa çocukluk mu yapacak" tarzı laflar soktu. "Amatör" filan da dedi. Ben bu kadar ağır konuşmasına gerek olduğuna inanmıyorum. Verstappen kazada hatalıydı, geçilmemek için aptalca bir risk aldı ve aracının kontrolünü kaybederek takım arkadaşının yarış dışı kalmasına sebep oldu. Ancak Ricciardo yarış sonunda Verstappen'in kendisiyle konuşmasını bekleyebilirdi. Sıcağı sıcağına yapıldığı için de normal karşılıyorum bir yandan.

-Verstappen yarış sonrası röportajlar olsun, sosyal medya olsun özür üzerine özür diledi.

-Günün diğer dramatik isimleri Kevin Magnussen ile Nico Hulkenberg oldu. Yarış sırasında Magnussen tarafından pist dışına itilen Hulkenberg yarış sonrası Magnussen'in röportajını bölerek "bir kez daha günün en centilmen olmayan sürücüsü ödülünü kazandın tebrikler" dedi Magnussen de "ta***larımı yala balım" diye karşılık verdi. Hulkenberg de Instagram'dan "Ta*** yalamak... hayır teşekkürler, özellikle Danimarkalıysa" yazılı bir fotoğraf paylaştı.


Evet, benim için sezon burada sona eriyor. Şimdiye kadar takip edip okuyan herkese çok teşekkür ederim. Umarım geri kalanında daha heyecanlı, daha olaylı ve daha dramatik bir Formula 1 sezonuna şahit olursunuz. Seneye görüşmek üzere.

Tour de France 2017: Final

Tembellikten neredeyse bir hafta sarkan Tour de France final yazısında uzun uzun konuşmayacağım. Çünkü podcast kaydettik ve söyleyebileceğimiz her şeyi söyledik herhalde. Hatta podcast öyle bir hal aldı ki Vuelta bile birkaç dakika gündem oldu.

Kaydı eklemeden önce yine de birkaç şey edeyim. Normalde AG2R'in performansı alkışlanacak bir şey değilken o kadar etkisiz, pasif ve ruhsuz bir genel klasman mücadelesine tanıklık ettik ki bu bile efsanevi performans olarak anılacaktı neredeyse. Yoksa Bardet herhangi bir zaman çalamamışken, Aru aldığı etabı dört gün sonra Froome için çalışarak gölgeleyip bir çuval inciri beraber ederken falan Team Sky haricinde iyi bir takım çalışmasından bahsetmek zor...

Podcast kaydında sizleri genel olarak neyin beklediğine değineyim. Team Sky ağırlıklı bir genel klasman yorumu var, klasikleşen "performans" şüphelerini konuşmamak olmazdı ki Kwiatkowski epey dikkat çekiciydi. Yine de ne olursa olsun Sky'ın üç haftalık stratejisine ve yarışma disiplinine hakkını verdik. Bunun dışında Matthews-Barguil ikilisinin ve Sunweb'in performansları öne çıktı. Tabii ki başarılar kadar başarısızlıklar ve hayal kırıklıkları da vardı. Bu konuda da birkaç isme değindik.

Benden Contador övgüsü duymanız epey zordur ama bu turda hak etti ve alkışı aldı. Kaybederken nasıl takdir toplanır, nasıl taraflı-tarafsız herkesten olumlu yorum alınır, bunları gösterdi bize son Tour'unu koşan Alberto Contador.

Son bölümde de anlamsızca Vuelta kadrosuna göz gezdirirken buldum kendimi, Anıl(@acsedef) zorla yayını kapattırmaya çalışıp en sonunda susarak çözüm buldu. Yoksa ben o sonlarda bahsettiğim pembe formayla ilgili bir saat konuşurdum ve formanın güzelliğini överdim.

Özeti geçtiğime göre sizi kayıtla baş başa bırakayım. Anıl'ın sesinde benim hatamdan kaynaklı bir sağ hoparlöre kayma durumu olmuş sanırım, bu seferlik affedin. Herkese iyi dinlemeler...

Tour de France 2017 boyunca ürettiğimiz tüm içeriklere buradan ulaşabilirsiniz:

* Ön Değerlendirme: http://www.artemiofranchi.org/2017/06/tour-de-france-2017-on-degerlendirme.html

* 1. Etap: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-1-etap.html

* 2. Etap - Kittel Geri Döndü: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-2-etap-kittel-geri.html

* 3. Etap - "Sagan Etabı" Sagan'ın: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-3-etap-sagan-etab.html

* 4. Etap - Sagan'a Diskalifiye: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-4-etap-sagana.html

* Artemio Franchi Podcast #12: Peter Sagan'ın Diskalifiyesi, Kararlar ve Kurallar: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/artemio-franchi-podcast-12-peter-sagann.html

* 5. Etap - IL TRICOLORE: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-5-etap-il-tricolore.html

* 6. ve 7. Etaplar: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-6-ve-7-etaplar.html

* 8. Etap: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-8-etap.html

* 9. Etap - Rezillik: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-9-etap-rezillik.html

* Artemio Franchi Podcast #13 - Olaylı 9. Etap ve İlk Hafta: https://www.youtube.com/watch?v=lPOzu0vDEC4

* 10. Etap: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-10-etap.html

* 11. Etap - Kittel Tarihe Geçti: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-11-etap.html

* 12. Etap - Froome Nihayet Yıkıldı: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-12-etap-froome.html

* 13. Etap - Beklentilerin Altında: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-13-etap.html

* 14. Etap - Bling: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-14-etap-bling.html

* 15. Etap: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/dinlenme-gunune-girilince-ben-de.html

* 17. Etap: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-17-etap.html

* 18. Etap - Yatacak Yeriniz Yok: http://www.artemiofranchi.org/2017/07/tour-de-france-2017-18-etap-yatacak.html

* Son yazımız ise şu an görüntülemekte olduğunuz "Final" yazısı. 

Tour de France 2017: 18. Etap - Yatacak Yeriniz Yok!

Genel klasmana son noktayı geride kalan etaplardaki gibi bomboş bir etapla koyduk. Genel klasman anlamında bize bu kadar ruhsuz, karaktersiz ve boş bir Tour de France izlettiren herkesin çevirdiği her bir pedala ve harcadığı her bir kaloriye ayrı ayrı yazıklar olsun diyerek başlıyorum yazıya...

Warren Barguil, bu turun en cesur, en karakterli ve en korkusuz yarışan adamı oldu. Ciddi bir kazadan sonra zar zor toparlanıp geldiği Fransa'da üzerinde polkadot mayo varken iki etap alıp bir de Izoard'ın tarihteki ilk zirve finişine adını kazımak büyük iş. Hem o hem de oda arkadaşı Matthews, bu turda kazandıkları mayoları son pedala kadar hak ederek, söke söke aldılar. Tebrikler ikisine de. Tour de France 2017'yi hatırlayacaksak Sunweb'in bu iki ortak lideri ile hatırlayacağız. Tour de France'ı kazanamayabilirsiniz ama Bardet-Uran-Aru üçlüsü gibi bu sezon hafızalardan silinip gitmek yerine böyle ömür boyu hatırlanacak şekilde adınızı tarihe kazıyabilirsiniz. Sunweb bu turun en özel ve en fazla alkışı hak eden takımı. Tekrar tekrar tebrikler ve teşekkürler.

Izoard gibi bir yokuşta son 400 metrede tempo yapabilen Bardet ve 25 km boyunca Sky'ın önünde peloton çekip Sky'ın enerjisini koruyarak Aru'nun ilk hafta sonundaki salaklığına eşdeğer bir performans ortaya koyan AG2R için ne desek boş. Hep övdük, çok organize oldular dedik ama bu organizasyon kupkuru tempolar dışında hiçbir şey vermedi bize. Gerçekten akıl almaz kötü taktikler, stratejiler ve performanslar izledik. Uran bir kere bile atak denemedi. Bunun tek mantığı zamana karşı avantajı olmalı. Podyumu yeterli görmesi en doğal adam bu ancak Bardet'nin podyuma tutunması büyük saçmalık. Yok çocuk denedi, yok efendim çok büyük yetenek falan diye överek gelmeyin bana. Gideceksin işte, bunun izahı yok. bulduğun yerde basıp gideceksin.

Bugün atak yapmayacaksanız 20-25 km boyunca Sky'ın önünde yokuş temposu yapmanızın hiçbir anlamı yok. Tour de France keyfimizin içine limon sıktınız, ruhu öldürdünüz, ömrümüzden uzun saatler çaldınız. Uran'ı kenara koyuyorum ama Bardet-Aru ikilisinin herhangi bir şekilde büyük tur kazanmalarını falan istemiyorum. Umarım gördükleri, görebilecekleri en başarılı Tour de France bu olur. Ruhsuzlar.

Daha fazla konuşmak istemiyorum, sinirden delirecek durumdayım her büyük dağlık etapta böyle bomboş şeyler izlediğimiz için.

Eskiden Froome 5 dakika fark atarken bile heyecan olurdu, podyum mücadelesi bile ayağa kaldırır ve nefesimizi keserdi ama bu turda hiçbir şey olmadı. İlk haftadaki sıralamalar 5-10 saniye, o da zaman bonusları sayesinde oynadı ve bitti her şey.

Marsilya'da Bardet ve Aru, umarım birkaç mekanik sorun yaşayıp podyum da göremezler. Aru zaten göremez de, Bardet de göremeyip bu korkaklığın ve pasifliğin cezasını çeksin.

Yeter herhalde. Sıkıldım eleştirmekten.

Bu gezegende Giro d'Italia düzenlendiği sürece en büyük, en keyifli ve en zorlu yarış o olacak. Bundan sonra Tour'u en iyi gören insanın akli dengesinden şüphe ederim, ciddiye almam. 

Tour de France 2017: 17. Etap

Alpler nihayet geldi çattı ve son iki yokuş etabına girdik. Bu etapla da biri geride kalmış oldu ancak vadettikleri ile elde edilen şeyler bambaşka oldu. Bu etapta yeşil mayoda değişimi ve sürpriz iki abandoneyi kimse beklemiyordu muhtemelen. Thibaut Pinot ve Marcel Kittel abandone oldular, mayo da Michael Matthews'a geçti. Kazanan ise 35 km kala yaptığı solo atakla Primoz Roglic oldu. Bisikletin en enteresan karakterlerinden, hikayesi en acayip adamlarından Roglic, yükselişine adım adım devam ediyor. Geçen yıl Giro'da kıl payı kaçırdığı zamana karşı etabından sonra bu defa kazanmayı başardı. Üstelik uzman olduğu zamana karşıda değil, Telegraph-Galibier ikilisinin çıkıldığı günde yaptı bunu. Yokuş ve etap kovalayan bir zamana karşıcı mı olur, Ardenne klasiklerine mi yönelir yoksa genel klasman mı kovalar bilmiyorum ama şu karar aşaması sayılabilecek iki-üç yılında bir genel klasmancıya dönüşmesini çok çok istiyorum. Çok heyecan veriyor kendisi.

Blogda daha önce kimi çevirsek uğurlu gelmişti o kişiye, Roglic için de değişmedi kural. Ögeday'ın yaptığı Roglic çevirisine buradan ulaşabilirsiniz: http://www.artemiofranchi.org/2017/02/primoz-roglic-kimdir.html

Roglic'in galibiyeti dışında genel olarak yaşananlara uzun uzun değinmek istemiyorum çünkü artık keyif almıyorum Tour de France 2017'den. Bardet kendi başına bir şeyler deniyor, Froome yakalıyor, Uran en güçlü bacaklara sahip belki de ama o da gitmiyor, Aru desen zaten neyse şimdi.......

Uran neden hiç atak denemiyor bilmiyorum ama kazanmaktansa podyumu garantiye almayı düşünmesi en yüksek ihtimal. Muhtemelen burada podyumda yer almaya veya kazanmaya bu kadar yaklaşmaya takımı da ihtimal vermiyordu. Temkinli olmalarını bir nebze anlıyorum. Domestiğiniz yokken Aru-Bardet-Froome üçlüsüne karşı tek atak şansınız olur ve eğer başaramazsanız bir dahaki atakta çatır çutur yerler sizi. Belki de Izoard'ı bekliyordur. Bugün ikinci sıraya ortak oldu, zamana karşıda Bardet'yi yer bitirir, en kötü ikinci olur. Şu an Froome'un 27 saniye gerisindeler ve Bardet için son şans Izoard yokuşu olacak. Adeta ya hep ya hiç diye saldırmak zorunda. Yoksa zamana karşısı hiç iyi değil, belki Aru ile mücadele eder ve geçer ama Uran ve Froome'dan fark yiyecek.

Bu ataksızlık ve büyük beklentilerle başlayıp bomboş, heyecansız geçen etaplar beni genel klasman konuşmaktan soğuttu. Daha doğrusu her gün aynı şeyleri yazmak istemiyorum. Gerçekten bıktık yahu. Atak yok, kimse kimseyi dökmüyor, son anda zaman bonusu varsa sprint atıyorlar. Sadece Aru denen salak arkadaşımız iki etapta çok alakasız zaman kaybı yaşadı ve podyumdan düştü. Izoard'da harcayacak bir yakıtı yoksa şampiyonluk değil podyum mücadelesi de bitti onun için.

Günün üzücü gelişmesine dönelim: Marcel Kittel. Etabın ilk bölümlerinde yaptığı kazadan sonra sağ dizi kanlar içindeydi, sağ omzunda da mayosu yırtılmıştı. Ne yazık ki olmadı, devam edemedi. Bir gün önce sprint etabında çapraz rüzgar kurbanı oldu, Team Sunweb adeta dürüme sarıp tatlı tatlı yedi Kittel'i. Bugün de direnecek gücü kalmadı kazadan sonra. Michael Matthews, Kittel abandone olmadan önce ikinci derece yokuşu aşıp sprint kapısını almıştı ve farkı dokuza kadar indirmişti. Matthews sonuna kadar hak etmişti bu turda bir ödül almayı ama keşke bir iki etapta daha zorlayıp Kittel de yarışırken kazansaydı. Hem Kittel'in yeşil mayo hikayesi yarım kaldı hem de Matthews'ın olası yeşil mayo zaferindeki epik detaylardan biri uçtu gitti. Yapacak bir şey yok, bisikletin acımasız yönü işte. Üç haftanın her gününü sağlam çıkarma ihtimaliniz yok. Düz yolda düşen Kittel abandone olurken Porte ile beraber 72 km/s hızla inerken kayaya çarpan Dan Martin devam edebiliyor. Düşerken kazanın nasıl sonuçlanacağı büyük bir piyango bazen. Bu yıl çok fazla iyi adamı beklenmedik şekilde yarıştan uğurladık, umarım kalan dört etapta daha fazla can sıkıcı abandone görmeyiz.

Start Finish #7 : Güvenlik(?) Uğruna Estetiği Feda Etmek

FIA bugün yaptığı toplantıyla bir süredir konuşulan "kokpit koruma sistemi" konusundaki kararını açıkladı ve HALO denen sistemin 2018'den itibaren bütün araçlarda kullanılacağını duyurdu.

HALO sistemi nedir peki? Giriş fotoğrafında görmüş olduğunuz garabetin, aracı parmak arası terliğe döndüren parçanın ta kendisi.

İlk bakışta dış görünüş olarak izleyenlerin gözünü kanatmasını bir kenara koyup sürücüler önünü nasıl görüyor dedim ancak görüşü etkilemediğini söylemişler. Peki güvenlik konusu? Bu sistem kafaya doğru gelen büyük parçaları (tüm lastik vs.) engelleyecektir ancak küçük parçalar? Sonuçta Massa'nın kariyerini sekteye uğratan kazada  kafasına gelen parça haloya doğru açıyla gelmediği sürece yine aradan geçip kafasına vuracaktı. Bu sistem aracını vincin altına vuran -ki o zaman VSC olsa o kaza muhtemelen olmayacaktı- Jules Bianchi'nin ölümünü de engelleyemezdi. 

2012'de Alonso'nun Spa'da Grosjean tarafından biçilmesi (videonun ilk kısmında) ya da 2015'te Alonso'nun Raikkonen'i istemsizce biçmesi gibi kazalarda da halonun işe yarayacağından şüpheliyim hatta ikinci kazada 1.16'ya bakarsanız Raikkonen'in kokpitine dalan çıkıntı haloya takılıp daha büyük sıkıntılar yaratabilirdi.

Gelelim işin estetik boyutuna. Kim ne derse desin Formula 1 araçları güzel olmalı, göze ve hatta kulağa hoş gelmeli. Önce araçlar daraltıldı, sonra motorlar o gümbürtüsünü kaybetti, şimdi tam araçlar eski zamanlara benziyor, genişlediler, güzelleştiler derken bu garabetle karşı karşıya kaldık. Boyanınca da bir boka benzemediğini Motorsport.com'un geçen sezon araçlara yaptığı çalışmadan görebilirsiniz. Birkaç örneği buraya bırakıyorum. 

Bu da Hamilton'ın geçen sezon Singapur'da halo ile attığı turun araç içi (omuz) kamerasından görüntüsü. Resmen çirkin işte.

Buna alternatif sistem düşünülmedi mi? Düşünüldü, denendi. Red Bull ve Ferrari kendilerine ait kalkan denemeleri yaptılar. Bu kalkanların aerodinamiğe ve görüşe ciddi etkileri olduğu (Red Bull duvar ördüğü için normal) sürücüler tarafından dile getirilmişti. Red Bull sürücüleri -yanılıyor olabilirim- sadece kafalarını ileri geri oynattıklarında bile aerodinamiğin değiştiğini söylemişlerdi. Vettel ise göze en hoş gelen kalkanın görüşü bozduğunu, birkaç tur sonra önünü göremediğini filan söylemişti. Ancak bu sistemlerin hiç geliştirilmeye çalışılmadan apar topar halonun kabul edilmesi ne kadar doğru? SADECE SORUYORUM.

Sonuç olarak bu gelişmeden hiç ama hiç memnun değilim. Radikal fikir sahibi olmayı sevmem ama ya "demirden korkan trene binmesin" diyerek açık kokpiti devam ettirin ya da güvenlik adına risk alıp F1'in açık kokpit olmasına bir son verin ve kokpiti tamamen kapatın. Böyle arada kalmış garabet bir sistemi hiç uygulamayın daha iyi. (Tamam Ögeday. - FIA)

Bisikletin Ruhunu Yakalamak: Matt Randall ve Leica M9’u

Matt Randall, East Yorkshire’da yaşayan Britanyalı bir fotoğrafçı ve resmi olarak fotoğrafçılık konusunda hiç eğitim almamış olsa da gençliğinden beri fotoğrafları bakmayı sevmiş bir isim. Fotoğrafa olan bu tutkusu sayesinde artık fotoğrafları o çekiyor. Spora ve bisiklete olan önsezisi sayesinde onun işleri artık neredeyse bisiklet fotoğrafçılığıyla eşanlama geliyor. Dünyanın en iyi bisiklet giyim ve aksesuar markası olan Rapha ile olan işbirliği de bunun özeti gibi.

*Blogun şablonu fotoğrafların hepsini eklemeye müsait olmadığından sadece birkaç örnek fotoğraf ekledim, bütün fotoğrafları görmek için lütfen yazının sonundaki orijinal yazı adresini ziyaret edin.

Lütfen bize bu projenin neler içerdiğine dair, amaçlarını da katarak, çalıştığın markayla birlikte vs. bir özet ver.

Bu projenin hedefi bisiklet sporunun ruhunu hem amatör hem de profesyonel seviyede yakalayabilmek. Benim görevim sporun farklı yüzlerini fotoğraflayarak yol bisikletinin farklı seviyelerindeki benzerlikleri öne çıkarmak. Yarışa hazırlanırkenki tutkudan, acı çekme ve bağlılığa, stilin rolüne ve kazanmanın gururuna kadar. Bisiklet giyim markası Rapha ile ve (A.S.O. akreditasyonum sayesinde) Jochen Hoops of Creative Hub Paris (beni temsil eden ajans) ile çalıştım.

Bu fotoğraflar nerede çekildi; bisikletçilerin düzgün fotoğraflarını çekmek için gereken koşulları yakalamak zor muydu?

Fotoğraflar İtalya ve Birleşik Krallık’ta çekildi. Fotoğrafçılık işine gelince, tahmin edeceğiniz üzere hava durumu fotoğraf üzerinde büyük etkiye sahip ancak dürüst olmak gerekirse bunu kontrol edemediğim için bunun üstüne çok düşünmemeye çalışıyorum. Bisikletçilerin düzgün fotoğraflarını yakalamak konusuna gelirsek, özellikle aksiyon fotoğraflarda bisiklet yarışı hayranı olmamın, bisikletçilerin yolda nerede pozisyon alacağını tahmin etmemde çok yardımcı olduğunu keşfettim. O noktada zihnimde fotoğraf için hangi açının iyi olduğuna karar verebiliyorum. İşime böyle yaklaşıyorum, eğer bir plan yapabiliyorsam yapmak isterim. Elbette yolculuk boyunca bazı anlarda yakaladığım mükemmel fotoğraf şans anları oluyor bazen de kaçırıyorum ancak özellikle bu anlar fotoğrafçılığı özel kılıyor çünkü belli bir ölçüde ne olacağını asla bilemiyorsunuz.

Lütfen bisikletle olan kişisel ilişkinizi paylaşın, fotoğrafçılık ve bisiklet arasında karşılaştırmalar yapabilir misiniz?

Erken yaştan beri bisikleti çok sevdim, özellikle ergenliğimde Tour de France’ı ilk kez gördükten sonra. O zamanlar bisiklet sürmeye tek başıma çıkardım ve kırklı yaşlarımda hala çoğunlukla aynı yaklaşıma sahibim. Her zaman tek başıma bisiklet sürmekten keyif aldım çünkü sanırım başkalarına yaslanmadan kendi başıma yapabileceğim bir şey olması hoşuma gitti. Fotoğrafçılık da benim için bu konuda benzer. Kendi başımayım, kendi başıma çalışıyorum yani bu açıdan bakınca sanırım benzerlikler var.

Bu fotoğrafları çekmek için Leica M9 kullandınız, bu tarz hızlı aksiyon sporları için kullanılabilecek diğer ekipmanları düşününce, neden sizin seçiminiz bu oldu?

İlginç bir soru! Bugünlerde bu tarz etkinlikler için birçok farklı kamera seçeneği olduğu konusuna katılıyorum ama ilk ve en önemlisi M9’u çok seviyorum – fotoğrafçılık için, özel bir tarza kısıtlı olmadan. Gerçekten bağlandığım bir kamera ve bu yüzden M’yi aldıktan sonra bir DSLR almayı neredeyse hiç düşünmedim. Birisi bunun orta seviye hızlı spor fotoğrafçılığı için pratik olmadığını söyleyebilir ve katılırım, yani örnek olarak otofokus özelliği bile yok ama belki de ben onun bu pratiklikten uzak oluşunu seviyorum. M9 kullanmanın beni diğerlerinden daha iyi bir fotoğrafçı yaptığını söylemiyorum ama belki de bu pratiklikten uzak olma benim diğerlerinden daha farklı tarzda fotoğraflar yakalamama yol açıyordur? Bir an düşünüp dünyada ne kadar fazla fotoğrafçılık işi olduğunu düşündüğümde ve bu kalabalıktan sıyrılıp bir kariyer yapmayı ümit ettiğimde aklımda beliren yol ve yaklaşım olaylara farklı yaklaşmak oluyor. İnancıma göre imkanlarını kısıtlamak seni daha yaratıcı yapıyor. Artı olarak M9 çok güzel fotoğraflar çekiyor!

Fotoğraflardan anladığımız kadarıyla kendini “bisikletçinin hayatından bir gün” olarak tanımlanabilecek bir konuya kaynaştırmış durumdasın. Birisi bu fotoğraflarda sporcuların böylesine bir spor için ihtiyaç duyduğu güç ve dayanıklılığı görebilir. Kendini bu ortama nasıl kaynaştırdın?

Gerçekten de bunlar çok güçlü sporcular, amatör seviyede bile spora olan bağlılıkları çok etkileyici. Kendinizi bu spora kaynaştırmak çok kolay olmuyor çünkü birçok etkinlik için giriş ve basın akreditasyonları gerekiyor. Bisiklet giyim markası Rapha’nın fotoğraflarıma ilgi duyması ve onlarla birkaç sefer çalışmış olmam çok şanslı olduğumu gösteriyor. İnanıyorum ki bu ilişki A.S.O. (Amaury Spor Organizasyonu) akredite fotoğrafçısı olmama yardım etti ve bunun için minnettarım. Bu benim dünyanın bazı en iyi bisikletçilerine yaklaşabilmemi sağladı, özellikle bu yılki Tour de Yorkshire’da. Bu kadar yakın bir mesadefen fotoğraf çekme ayrıcalığına sahip olmak inanılmaz bir deneyimdi. Erişiminiz olduktan sonra ise mevzu doğru zamanı sabırla bekleyip o belirleyici an geldiğinde kesinlikle hazır olmak çünkü özellikle aksiyon çekimlerde o an çok hızlı gelip gidiyor. Portre fotoğraflar bile zor olabiliyor çünkü bisiklet dünyasında hiçbir şey fazla statik kalmıyor.

Anton Corbijn’den sizi fotoğraf anlamında etkileyen bir isim olarak bahsettiniz. Onun fotoğrafçılığı hakkında neyi özellikle sevdiğinizi ya da kendi stilinize uygulamaya çalıştığınızı söyleyebilir misiniz?

Kesinlikle Anton’un işlerini çok seviyorum ve sanırım bunun ana sebebi, benim bakış açıma göre o kendi dünyasını yaratıyor, neredeyse başka bir gerçekçilik gibi? Kendi fotoğraflarında kesinlikle kendi kimliği var ve bu benim de işimde yakalamaya çalıştığım bir özellik. Belki açıklaması biraz zor ama onun işinde beni özellikle etkileyen bir ruh hali var. Onun fotoğrafçılığını her zaman sevdim ancak kendim fotoğrafçı olduğumda onun işinin ‘mükemmel’ olmaktan çok benim içimde bir tele dokunduğunu fark ettim. Geçen yıl kendi filmi olan Life’ın gösteriminde Anton ile tanışma fırsatım oldu, röportaj verirken ‘kusursuz olmamak benim kusursuzluğum’ cümlesini kurduğuna şahit oldum ve onun bunu söylediğini duymak anlamamı sağladı. Yani bu onun işinin kendi fotoğrafçılığımda yansıtmaya çalıştığım bir özelliği ama kamerayla dışarı çıktığım her seferinde yeni bir şey öğreniyorum. Benim için bu belki daha çok siyah & beyaz fotoğrafçılığa uygun bir yaklaşım.

Ayrıca Ben Ingham’dan bahsediyorsun, daha spesifik olarak bisiklet hakkında çektiği siyah & beyaz fotoğraflar hakkında. Çok farklı tarzlar olsa da (Corbijn ve Ingham arasında) işinin bu iki isimden etkilendiğini söyleyebilir misin?

İyi soru. Ben’in işlerini benim için dönüm noktası olan bir zamanda buldum aslında. Otuzlu yaşlarımın ortalarındaydım ve bisikleti yavaşça yeniden keşfediyordum, ergenliğimin son zamanlarında çok sevdiğim ama yirmili yaşlarımda kenarda kalmış bir şeydi. Halihazırda zaten ilgimi çeken şeyleri ufak Leica C-Lux’üm ile fotoğraflıyordum ama bisiklet yoktu. Ben’in Rapha için yaptığı çalışmayı görmek bisiklete olan tutkumu tazeleti ve daha iyi bir fotoğrafçı olmayı istememi sağladı. O zamanlarda başka kimsenin bisikletçileri kumlu bir siyah beyaz şekilde fotoğrafladığını hatırlamıyorum. Yine bu fotoğraflarda benim içimde yansıyan belli bir ruh hali ve huzursuzluk vardı. Çoğunlukla cilalanmış olan ticari spor fotoğrafçılığından çok uzak, daha gerçek görünen. Yine açıklaması zor ama bazılarını sanki bir film karesi, sinematik gibi görüyorum. Yani evet işlerimin (zihnimde ya da görüşümde) bazı zamanlarda hem Anton’un hem de Ben’in işlerinden türediğini söyleyebilirim ama dünyanın benim fotoğraflarımı nasıl algıladığı tamamen farklı olabilir.

Tahmin ediyorum ki Rio Olimpiyatları’nın bir kısmını izledin doğru mu? Bisikleti takip edebildin mi ve ticari spor fotoğrafçılığı hakkındaki düşüncelerin neler?

Rio Olimpiyatları’nın ufak bir bölümünü izleyebildim, izlemek istediğim kadar izleyemedim çünkü diğer projelerle meşguldüm! Esasında ticari spor fotoğrafçılığına pek bakmıyorum bazı gördüklerim son derece etkileyici olsa da, genellikle teknik açıdan, genel olarak bunları çok fazla cilalanmış buluyorum. Benim zevkime göre çok fazla rötuş var, dürüst olmam gerekirse. Piyasadaki yerini ve değerini tamamen anlayabiliyorum ancak çok teknik bir fotoğrafçı olmadığım için pek benim tarzım değil.

Son olarak okuyucularımızın bilmesi için eklemek istediğin bir şey var mı ya da belki şu an çalıştığın başka projeler?

Sıradaki meyvesini vermeye yaklaşan fotoğraf projem Fransız bisiklet dergisi ‘Steel’ için yaptığım portre çalışması. Ben ve yazar arkadaşım Yorkshire merkezli bisiklet kadro üreticisi Feather bisikletten Ricky Feather’ı ziyaret ettik. Yaptığı bisikletler çok güzel ve bunu baskıda görmek ve yaptığı bisikletlerin değerini gösterebilmek için sabırsızlanıyorum. Daha ilerisi için ise gelişmeye, bisiklet yarışının atmosferini belgelemeye ve daha yaratıcı olmaya devam etmek istiyorum. Ayrıca dergiler için daha çok portre çalışma yapmak isterim, ilginç insanları ziyaret edip yazılı dünyayla fotoğrafları birleştirerek tanıştığımız insanların öyküsünü anlatmak. Bu gerçekten heyecan duyduğum bir şey!

Teşekkürler Matt!

Matt Randall’ın fotoğrafçılığı hakkında daha fazla bilgi almak için lütfen resmi websitesini ziyaret edin ve Instagram’da kendisini takip edin.

Bu yazının orijinali 7 Kasım 2016 tarihinde Leica-Camera.com adresinde yayınlanmıştır.

Bu çeviri ArtemioFranchi.org dışında kaynak gösterilse dahi izin alınmadan yayınlanamaz.