Start Finish: 2017 Monaco GP & Indy 500

Monaco GP

Biraz geç bir yazı oluyor fakat yarış sırasında Twitter'da yazdıklarım dışında ekleyecek fazla bir sözüm olmadığı için içimden gelmedi.

-Monaco GP'si çoğu izleyicinin şikayet ettiği bir GP. Ben ise seviyorum. Evet geçiş az, yarışlar neredeyse başladığı gibi bitiyor ancak ortamın güzelliği, o kendine has lüks havası, dar pistin getirdiği tehlike hissi benim bu yarışı izlemem için son derece yeterli sebepler.

-Esasında problemin Monaco değil diğer pistler olduğunu düşünüyorum. Şurada bir buçuk ay kadar önce rezalet bir Rusya GP izledik. 2000li yıllarda Monaco'nun "az geçişli ve sıkıcı(!)" ortamı  kaos ve heyecan dolu takvimde -Ferrari domine etse bile- kendine has bir şekilde fark yaratıyordu. Şimdi ise sıkıcı geçen bir sürü yarış var, ihale ise hemen "en yavaş virajı" bulunduran Monaco'ya kalıyor. Raikkonen'in geçen yılki yarışta o en yavaş virajın çıkışında duvara bindirdiğini de belirtmek istiyorum.

-Bu yıla gelecek olursak. Sıralama turlarını Ercan Taner gibi özetlemek istiyorum: Son eleme turuna kalan iki McLaren, duvara giren Vandoorne, 14. sıradaki Hamilton ve Raikkonen'in pole pozisyonu...

-McLaren'in son eleme turuna kalması onlara çok bir fayda getirmedi çünkü yine güç ünitesi değiştirdikleri için Jenson Button önce 15 sıra cezası aldı, sonra da "ulan zaten ceza aldık bari arabanın ayarlarıyla oynayalım" dedikleri için pitten başladı. Biraz daha uğraşsalar doğuda kalan Nice şehrinden başlatacaklardı adamı.

-Start, Monaco'yu geçtim Formula 1 standartlarına göre aşırı temiz oldu. Pit stoplara kadar da neredeyse hiçbir şey değişmedi. Ocon'un lastiği patladı vakit kaybetti, Hulkenberg arıza yüzünden yarış dışı kaldı.

-Esas şamata pitstoplarda patladı. Ferrari önce Raikkonen'i pite aldı. Mercedes, üçüncü sıradaki Bottas'ı içeri aldı, Red Bull ise tercihini 4. sırada giden Verstappen'den yana kullandı.

-Dışarıda kalan Vettel ve Ricciardo o kadar temiz ve hızlı turlar attılar ki takımları onları pite sokup çıkardığında Vettel liderliği, Ricciardo ise üçüncülüğü almıştı. Bottas ise iki Red Bull arasında dördüncü sırada kaldı.

-İlk başta herkesin aklına Vettel ve Ricciardo'nun takım politikalarıyla kayrılıp kayrılmadıkları geldi fakat yarış sonrası verilere bakınca iki ismin de önlerindeki fırsatı çok iyi değerlendirip müthiş turlar attıkları yönünde. Özellikle Vettel, Raikkonen önünden çekilince inanılmaz bir ivmelenme göstermiş. Verstappen'in de pitte 0.6 saniyelik bir kaybı mevcut ama bunun ne kadar etki ettiği tartışmalı.

-57. tura kadar yine olaysız giden yarış için "bu kadar olaysız geçmesi ve sadece bir yarış dışı olması inanılmaz" yazmıştım ki tünel öncesi virajda bariyerlere dik olarak yaslanmış bir araç gördük.

-Jenson Button yarıştan önce Alonso'dan bir çağrı almış ve "arabama iyi bak" diyen Alonso'ya "koltuğuna işeyeceğim" diye şaka yapmıştı. Koltuğuna işeyip işemediğini bilmiyorum ama araca iyi bakmadığı kesin. Wehrlein'a yaptığı saçma atak yüzünden Wehrlein'ı bariyerlere diklemesine yapıştırdı  Kışın zaten boynunu kötü zedeleyen ve iki yarış kaçıran Wehrlein'ın düştüğü pozisyon hepimizi korkutsa da bu kazadan problemsiz kurtuldu.

-Güvenlik aracı girince pilotlar az da olsa birbirlerine yaklaştılar. Bu sırada tecrübesiz isimlerden Lance Stroll -antrenmanda yine duvara vurmuştu- "frenlerim çok soğudu ne yapacağımı bilmiyorum, böyle giderse hemen kaza yaparım yardım edin" diye yürek parçalayan bir feryatta bulundu. Güvenlik aracı çıktıktan bir süre sonra ise yanılmıyorsam aşırı ısınan frenleri yüzünden yarışı bıraktı. Ne yaptı nasıl başardı bilmiyorum.

-Stroll'ün "kaza yaparım" iddiasını gerçeğe döken ise Ericsson oldu. Güvenlik aracı pistteyken duvara vurup yarış dışı kalarak harika bir iş başardı
.
-Güvenlik aracı çıktıktan sonra Raikkonen'e atak yapmaya niyetlenen Ricciardo da duvara sürttü ve ikincilik kovalarken üçüncülüğünü savunmakla uğraştı.

-Sıralama turlarında yaptığı kaza Vandoorne'a yetmemiş olacak ki o da sebepsiz bir şekilde duvara bindirdi ve McLaren takımının bu sezon ilk kez arıza harici nedenlerle yarış tamamlayamamasına sebep oldu. Motorun çok da zorlanmadığı bu pistte McLaren kendi ürettiği şasi ve diğer parçalarla iyi performans verdiğini sıralamada göstermişti. Sorunun artık adını bile anmak istemediğim Honda'da olduğunu kanıtlamış oldular.

-Yarış başında yaşadığı sorunla gerilere düşen Perez, son iki turda sıkılmış olacak ki aynı Button gibi çok gereksiz bir hamleyle Kvyat'a yandan daldı ve Rus sürücüyü yarış dışı bırakırken kendisi de sürüne sürüne yarış bitirenler arasında sonuncu oldu.

-Podyum Vettel, Raikkonen, Ricciardo olarak sıralanırken Hamilton 7. sıraya kadar yükselebildi. Vettel'den 19 puan az aldı ve 25 puan -yani bir yarış galibiyeti- geride kalmış oldu. Elbette sezon uzun ancak sezon sonu geldiğinde bu sürpriz kayıp Hamilton'a pahalıya mal olabilir.

BONUS: Vettel ve Raikkonen maçtan sonraki günlerde İtalya'da düzenlenen yardım amaçlı bir futbol karşılaşmasında forma giymişler. Del Piero, Nedved, Davids, Infantino, Ramazotti gibi isimlerin de olduğu bu maçın özet görüntülerini ve tamamını Twitter'da değil sadece siz yazıyı okuyan değerli insanlarla paylaşıyorum.

Indy 500

-Yarışın tamamını izlemem herhalde dediğim halde peş peşe sarı bayrakların geldiği bir kısım haricinde hepsini izledim. Yine de üzerine konuşacak kadar fikir sahibi olamadım.

-Indycar serisindeki kamera açıları şahaneydi. Özellikle araçların üstünde bulunan ve 360 derece dönebilen kameralar. Kesinlikle Formula 1'de de olmalı.

-Pitlerde yakıt almanın yanı sıra kanat açılarıyla oynadıklarını öğrendim. Farklı stratejiler ve sürüş rahatlığı için sürekli arka kanatla oynayıp durdular.

-Yarışın ilk çeyreği civarında görüntü olarak korkunç bir kaza izledik ve kırmızı bayrakları gördük. Sürücü kısmının ne kadar sağlam yapıldığına da şahit olmuş olduk.

-Fernando Alonso şahane bir performans gösterdi ve yılın çaylağı ödülünü kazandı. 30lu turlarda liderliği bir süre elinde tuttu. 200. yani son tura 20 tur kalmışken amk hondası (artık özel isim muamelesi bile yapmıyorum) yüzünden yarış dışı kaldı.  Spor tarihindeki en kötü pazarlama çalışmalarına kafadan giriş yapar bu olay. Formula 1'de motor sorunları yüzünden intiharın eşiğine gelmiş adamın gönlünü kazanmak için Monaco yerine Indianapolis'e getiriyorsunuz, yarıştırıyorsunuz, adam yarışın sonlarında ilk 10dayken hatta liderliği zorlayabilecekken yine aynı firmadan aldığınız motor yüzünden yarış dışı kalıyor.

-Birkaç ufak tefek kazadan sonra yarış devam ederken bu sefer daha alışkın olduğumuz büyük çaplı bir kaza meydana geldi. Özellikle yarış sonlarına doğru bu aşırı zorlayan pistte kazaların olması şaşırtıcı değil.

-Pistin çevrelediği alana neredeyse üç Vatikan şehri sığıyormuş. Bu da ufak bir bilgi olsun.

-Yarışı bir diğer tanıdık sima Takuma Sato kazandı. Korkunç olarak tanımladığım kazada uçan aracın altından geçen beyaz arabadaki Hector Castroneves ise aldığı ufak tefek hasarlara rağmen yarışı hiç bırakmadı ve ikinci oldu. Üçüncü kim bilmiyorum çok da umrumda değil açıkçası -rahatlığa bak-.

-Indycar serisini takip edeceğimi zannetmiyorum ama Alonso'nun dediği gibi "Indy 500 için kesinlikle döneceğim."

-Bu arada sezon içinde yaşadığı dramlar yüzünden Fernando Alonso'ya olan nefretim neredeyse kalmadı. Tamam çok sağlam para alıyor filan da onunki gibi bir yeteneğe sahip olsam ve son yıllarımı beceriksizler  kupalardan podyumlardan uzak geçirsem en az iki kere garajı yakmış, bir kere de honda merkezini basmıştım. Adama gyüzündenerçekten büyük saygı duyuyorum. Yine de gözünü üstünden ayırmayalım her an cinnet ya da intihar olayı duyacakmışız gibi geliyor.

Giro d'Italia 2017: Final

16. etapta Dumoulin'in hadisesinden sonra bir daha yazı yazmadım çünkü yazmaya değer neredeyse hiçbir şey olmadı. Belki Rolland'ın galibiyeti, Landa'nın iki kere yenilip üçüncüde kazanması ve Pinot'nun çabası için birkaç satır yazılırdı ama Quintana başta olmak üzere o ruhsuz ortamda elim pek de klavyeye gitmedi...

Anıl Can Sedef'le uzun uzun konuştuk, 50 dakikalık bir Giro sonrası podcast'i hazırladık sizlere. Yazı okumak isteyen arkadaşlar kusura bakmasınlar, kayıtta da belirttim, o kadar konuştuktan sonra aynı düşünceleri yazıya dökerek bir tur da yazı çıkarmak istemedim.

Bilgisayarda dinlemek isteyenler için video zaten üstte görülüyor. Telefonlarda MP3 olarak dinlemek isteyenleri de unutmayıp ses dosyasını da upload ettim. Dileyenler tabletlerden ve telefonlardan da dinleyebilirler. Altta linkini vereceğim Zippyshare bağlantısı ile kilitli ekranda da kaydı dinlemek mümkün oluyor. Özellikle iPhone kullanıcıları için YouTube sorun olabiliyordu, böylece ona da güzel bir çözüm bulmuş olduk... İyi dinlemeler!

Giro sonrası önümüz Dauphine ve Tour de Suisse. Fransa Turu öncesi genel klasman savaşlarının fragmanlarını izleyeceğiz. Bu yarışlar öncesinde, sırasında ve sonrasında da kayıtlar sürecek.

-

Bundan sonrası işin teşekkür kısmı.

Üç hafta boyunca Giro 2017 hakkında konuştuklarımıza ve yazdıklarımıza ortak olan, blog, Twitter ve podcast aracılığıyla bizimle beraber olan herkese çok çok teşekkürler. Giro sonrası çeviriler, yazılar ve podcast tüm hızıyla devam edecek. Birkaç aydır blogu tekrar aktif hale getirmiş olmaktan dolayı çok memnunum. Umarım uzun yıllar bisiklet, Formula 1, futbol yazıları, çevirileri ve podcast'leri aksamadan devam eder...

Tekrar tekrar üç hafta boyunca Giro heyecanımıza ortak olan herkese teşekkürler. İyi ki varsınız.

Tabii ki kapanışı assolistlerle yapıyoruz: Sarper Günsal, Berkem Ceylan ve Caner Eler üçlüsü, iyi ki varsınız! Hepsini tanıma ve gerçek hayatta da karşılıklı sohbet etme imkanı bulduğum için şanslıyım. Sekiz yıl önce futbol yerine birinci sıraya bisikleti koyacağım aklıma gelmezdi, bu yıl değil, birkaç yıldır böyle ama tekrar etme gereği duydum yine de. Bu güzel adamların bunda çok büyük payı var.

Podcast'i Zippyshare indirmek veya MP3 olarak dinlemek için: http://www63.zippyshare.com/v/0c0IdaXF/file.html

Start Finish: Indycar ve Indy 500

Yarışa birkaç saat kalmışken hızlı bir Indy 500 yazısıyla "iyi güzel de bu Indycar ne ola ki? Indie müziği oyunu biliyoruz da..." diyenlere ufak bir rehber hazırlamak istedim.

Genel olarak -ABD hariç elbette- Formula 1 severler için Indycar serisi birkaç yılda bir görüşülen uzak akraba gibi. Juan Pablo Montoya ve Takuma Sato yarışırken 1-2 dakika dikkatimizi çeken, sonra "arayı açmayalım mutlaka görüşelim" diyerek vedalaştığımız bir seri. (Montoya, 2000 ve 2015'te Indy 500'ü kazanmış bu arada.)

Benim Indycar serisiyle tanışıklığım 10 yaşımda başladı. Haklı olarak "Indianapolis'te mi doğdun vicdansız nereden tanıştın?" diyeceksiniz. Her şey kapağındaki aracı Formula 1 aracı zannederek aldığım Playstation cdsiyle (Newman Haas Racing) başladı. Oyunu açınca "nerede Ferrari nerede McLaren" demem ve oyunu oynayıp bitirmemle de sona erdi.

Bu tanışıklık yazıya yetmeyeceği için bir saatlik araştırmayla edindiğim bilgiler şunlar:

-Araçlar Formula 1'den farklı olarak tamamen aynı şasiye sahip ve iki motor üreticisi arasından seçim yapıyorlar (Honda ve Chevrolet). Takımların şimdilik özel ayarlar dışında güç ünitelerinde pek değişiklik yapamıyorlar. Araç gövdesinde ise aerodinamik kitlere izin veriliyor.

-Takımlar teoride sınırsız araç yarıştırma hakkına sahipler. Pratikte elbette böyle bir şey söz konusu değil ancak örnek olarak Andretti takımı Indy 500'e 6 araçla giriyor.

-En güçsüz, en az popüler vs. takımın bile yarış kazanma şansı mevcut. Sauber'in Formula 1'de yarış kazanması için önündeki en az 10-12 aracın yarış dışı kalıp, mucizeler yaşanması gerektiğini düşünürsek sürprize oldukça açık bir seri.

-Üç farklı yarış türü mevcut. Oval yarışlar, sokak yarışları ve pist yarışları. 

-Normalde üç farklı lastik türü var. Firestone Firehawk markasıyla çıkan Primary lastikler, Alternate lastikler ve yağmur lastikleri. Oval pistlerde yalnızca Primary yani standart lastikler kullanılıyor. Alternate lastikler biraz daha yumuşak hamura sahipler.

-Araçlar Indy 500'de 370km ve üzeri hızlara rahatlıkla erişebiliyorlar.

-Pit ekipleri 6 kişiden oluşuyor. Araçlar pitstoplarda yakıt almak zorundalar. Bu işlem sırasında aracın üstüne su püskürtülüyor çünkü araçlar yakıt olarak yanarken görünmeyen ethanolü kullanıyorlar. Ethanol, benzinin aksine su ile söndürülebiliyor. Bir pitstop örneğini ve ethanol yangınını buradan izleyebilirsiniz.

-Indycar serisinde sanal güvenlik aracı yok. Güvenlik aracı ve sarı bayraklar var. Birkaç yıl önce F1'dde olduğu gibi.

-Araçlarda çekiş kontrolü, hidrolik direksiyon vs. gibi yardımcı sistemler bulunmuyor. Lastikler de F1'deki gibi önceden ısıtılmıyor yani pit sonrası birkaç tur yüksek performanslı tur atılamıyor.

-Indy 500'e gelecek olursak: Indianapolis Motor Speedway'de (2005'teki olaylı, sadece 6 aracın yarıştığı ABD GP'sinin yapıldığı yer) yapılan ve 500 mil süren (805 km) bir oval yarış. Monaco GP ve Le Mans 24 ile birlikte motor sporlarının Triple Crown'ını oluşturuyor. Bu üçlüyü kazanan sürücünün şanı nesiller boyu yürüyor. 

-Indycar pisti olan kısım 2.5 mil (4 km) uzunluğunda. 1909'da inşa edildiğinde çakıl ve ziftten ibaret olsa da ilerleyen yıllarda 3.2 milyon adet tuğla ile yeniden döşenmiş. Daha sonraki zamanlarda asfalta dönülürken ise start bölgesindeki çok ufak bir alanda tuğlalar tarihe saygı olarak bırakılmış.

-İlk "500" yarışı 1911 yılında yapılmış. Bu seneki yarış 101. olacak.

-Son olarak, TSİ 18:00 gibi yayını başlayacak olsa da yarışın kendisi 19:15 gibi başlayacak. Oldukça uzun bir yarış olacak, muhtemelen 23:00 civarı biter. Ben yayın bulabilirsem, baştan sona pür dikkat olmasa da, Fernando Alonso için izleyeceğim. Formula 1'de yıldızımız barışmıyor ancak Indycar serisini kazanmasını istiyorum. Daha önce ilk kez katılıp kazananlar olduğuna göre kendisi de başarabilir. Twitter profilimden link paylaşımında bulunmaya çalışacağım, merakınız varsa akşam saatlerinde ara ara kontrol edersiniz.

Heyecan dolu bir Monaco GP ile başlayacak keyifli bir pazar yarış günü dilerim.

Fernando Alonso: Neden Indy 500’de Yarışıyorum?

Yarıştığım ilk araç benim için yapılmamıştı.

Kızkardeşim için yapılmıştı.

Babam, kızkardeşimin kendisinin çocukken yaptığı gibi go-kart sürmesini istemişti. Böylece evimizin garajında bir go-kart aracını sıfırdan inşa etti. Tek problem şuydu ki, 8 yaşındaki kızkardeşimin hafta sonlarını İspanya’nın kuzeyindeki go-kart pistlerinde harcamaya hiç niyeti yoktu.

O zaman babam üç yaşındaki beni araca koydu. Araç ilk başta benim için biraz büyük kaldı. Pedallara pek yetişemiyordum fakat koltuğu düzeltip pedalları biraz yükselterek bu sorunu çözdük.

Sürüş yapmayı çok sevdim ama ailemle zaman geçirmeyi de bir o kadar seviyordum. Annem, babam ve kızkardeşim farklı pistlere gider ve hafta sonlarımızı orada geçirirdik. Her gün birkaç saat boyunca yarışır sonra da İspanya güneşinde arkadaşlarımla futbol oynardım. Bugün piste gittiğimde dahi o günler aklımda olur.

O zamanlar sürüşle ilgili çok şey öğrendim ama bir o kadar önemlisi, kendimle ilgili bir şey öğrendim:

Yarışmaya aşığım. Yani gerçekten, gerçekten yarışmaya. Bu yüzden 28 Mayıs’ta, motor sporlarının en büyük hafta sonunda, Formula 1 takımımla Monaco Grand Prix’inde değil, Indianapolis’te olacağım. Brickyard’da* yarışacağım. Çünkü yarışmam gerek. Indy 500 bu spordaki en büyük etkinliklerden birisi. Dünyanın dört bir yanındaki sürücüler bunu biliyor. Ben oraya aitim. Çünkü ben bir yarışçıyım.

Her zaman öyle oldum her zaman da öyle olacağım.

* Indianapolis pistinin takma adı, eskiden tamamen tuğla taş olan pistten geriye anı olarak startta ufak bir kısım hala tuğla taş olarak duruyor.

Go-kart yarışın en saf halidir. Ufak pistlerde, bolca geçiş ve mücadeleyle geçen sıkı bir sürüştür. Sürücü olarak yarış becerisi sanatını orada öğrenirsiniz. Söylediğim gibi, bizim go-kartımızı babam inşa etti ve paramızın çoğu seyahat masraflarına gitti, yani o go-kartın bizi birkaç sene yetmesi gerekiyordu. Lastiklerin de dayanması gerekiyordu çünkü sadece tek bir setimiz vardı.

Ancak bu tarz problemler, öğrenmenize yardımcı olur.

Bir yarışta, ilk sezonlarımdan biriydi, yağmur yağdı. O gün ilk kez yağmur lastiği gördüm, pistte benimle olan bir araçtalardı. Ne olduklarına dair hiçbir fikrim yoktu. Öteki sürücülerin lastikleri daha pürüzlüydü ve ıslak zeminde onlara daha iyi yol tutuşu sağlıyordu.

Ben yağmurda düzlerle (kuru zemin lastikleri) yarıştım – elimizde olan tek şey oydu. Ancak garipsemedim çünkü tek bildiğim de oydu. Birkaç yıldır onlarla sürüyordum yani ne yapabileceklerini biliyordum. Daha dikkatli, daha kesin davranmalıydım. Sadece altı yaşındaydım ama koşullara uyum sağlıyordum. Virajlara daha geniş açıyla girmeye başladım böylece burnumu düzeltip daha çabuk hızlanabiliyordum. Adapte oldum çünkü olmam gerekiyordu. Öğrendim ve geliştim ve bunu çok sevdim.

Yarışmayı daha ciddiye aldıkça sürüş yaptığım pistler hakkında da daha çok bilgi edinmeye başladım. Pistin özelliklerini öğrenmekten zevk aldım – go-karta binmeden önce her viraj hakkında her şeyi bilmek istiyordum.

13 yaşımdayken gayet hızlı gelişiyordum ve İtalya’da bir motor üreticisiyle vakit geçirerek öğrenebildiğim her şeyi öğrenmeye başladım. Orada go-kartımı tümüyle anlamaya başladım. Artı olarak İtalya’ya gittiğimde okula gitmiyordum ve bunu sevmiştim. Başka tip bir bilginin peşindeydim.

1996’da Çocuklar Go-Kart Dünya Kupası’nı kazandım. Ondan sonra ailem ve ben yarışlarda bir geleceğim olabileceğini düşündük.

Ama o gelecek neydi?

1990ların İspanya’sında Formula 1 -ve genel olarak araba yarışları- pek popüler değildi. Bizim ülkemiz futbolu ve motosikler yarışlarını seviyordu. Büyük Avrupa yarışları hakkında hiçbir şey bilmiyordum. Michael Schumacher’in kim olduğunu bile bilmiyordum. Ben sadece yarışıyordum.

2000’de Avrupa’daki Formula 3’e sıçradım. Dünyadaki en tarihi bazı pistlerde, Spa ve Monaco gibi, yarıştık ve gözlerim motor sporlarının tarihine açıldı. İspanya’daki go-kart yarışlarının her şey olduğunu düşünürdüm. Ama işte orada Monaco’daydım ve bana yepyeni bir dünya gösterilmişti. Yarış hafta sonlarının arasında padokta isimlerini duyduğum adamları araştırırdım. Schumacher, Ayrton Senna ve Alain Prost gibi adamları. Onlar hakkında daha fazla öğrendikçe daha fazla motive oldum. O seviyeye ulaşmak istedim.

Bir yıl sonra, ilk kez bir Formula 1 aracındaydım. Minardi ile geçirdiğim çaylak sezonumdan sonraki yılı Renault için test pilotu olarak (yedek gibi) geçirdim. Ondan sonraki yıl ise Renault’un tam zamanlı sürücüsüydüm. 2003’te ilk pol pozisyonumu ve podyumumu Malezya’da ve ilk galibiyetimi Macaristan’da kazandım.

Elbette bütün galibiyetlerimi ve şampiyonluklarımı hatırlıyorum. Ancak bazıları, ilk zaferim gibi, daha özel. O yarışlara dair her şeyi hatırlıyorsunuz – otelde yediğiniz kahvaltıya kadar. En çok sevdiklerim de onlar.

Birkaç yıl sonra, Nisan 2005’te o yarışlardan bir tanesini daha yaşadım.

İtalya’daki İmola pistinde yapılan San Marino Grand Prix’iydi**. Bir gün önce Kimi Raikkonen’in sadece bir saniye arkasında sıralanmıştım. Fakat Pazar sabahı, takımım Renault araçla ilgili bir sıkıntı yaşadı. V-10 silindirlerimizden bir tanesi çalışmıyordu. Basit olarak 9,5 silindirli bir motorumuz vardı ki ideal değildi. Motordan gelen güç düşmüştü yani daha yavaştık. Motoru yeni bir tanesiyle değiştirmeyi düşündük ama bu bize bir ceza gelmesi ve yarışa en geriden başlamamız demekti. Veya o motorla devam edip gelecek sonucu kabullenebilirdik.

Motorla devam etmeye karar verdik.

**O zamanlar İtalya’nın zaten bir Monza Grand Prix’i olduğundan, İmola’daki yarışa yakında bulunan San Marino’nun adı verilmiş.

Yarış başlayalı dokuz tur olmuştu ki Kimi aracındaki direksiyon şaftındaki bir sorun yüzünden yarış dışı kaldı. 50 tur boyunca yarışa ben liderlik ettim. Aracın durumu iyi hissettiriyordu.  Normalden daha az güçlüydü ama ben ritmi yakalamıştım. 12 tur kala hala liderken pite girdim. Piste döndüğümde aynalarıma baktım ve tek gördüğüm parlak bir kırmızıydı. Ferrari kırmızısı. Michael Schumacher beni iyi zorluyordu. O gün daha fazla güce sahipti ... evet, o çok hızlıydı.

Ama ben hafızama güvendim, neler öğrendiğime. Pisti biliyordum. Aracı biliyordum.

Adapte oldum. Ne pahasına olursa olsun onu arkamda tutmaya çalıştım. Fiziksel olduğu kadar mental de bir savaştı. Michael her birkaç virajda bir bana atak yapıyordu, genç çocuğu hataya zorlamaya çalışıyordu.

Ama ben hata yapmadım. Galibiyete tutundum ve şimdi bile o yarış belki de gelmiş geçmiş en favori yarışımdır. En azından tepede olduğunu söyleyebilirim. (Sadece bir tane seçmek zor.) O yarışı severek hatırlıyorum çünkü takımım ve ben sabahki bütün ihtimallerin üstesinden geldik ve o galibiyeti almak için bütün yeteneğimizi kullandık. Diğer hiçbir yarışıma benzemiyordu. Tamamen yeniydi.

Şimdi başka yeni bir şeyin zamanı. Yeni bir pist. Yeni bir araç. Yeni bir dünya.

Indy hakkında son dört beş yıldır düşünüyordum. Birkaç yarış izlemiştim ama seri hakkında pek bir şey bilmiyordum. Bazı isimleri, takımları biliyordum ama bunların hepsi benim için yeni bilgilerdi. Yani şimdi yapmayı sevdiğim bir şeye döndüm, öğrenmeye. McLaren-Honda-Andretti takımımdan ABD’de geçirdiğim sürede tanıştığım insanlara kadar herkes çok yardımseverdi.

O kadar yardımsever olmayan tek kişiler diğer Formula 1 sürücüleriydi, çünkü hepsi çok kıskanıyordu. Hahaha. Şaka yapıyorum, şaka yapıyorum (gerçekten değil). Hepsi bana çok destek oldu ve bana iyi şanslar dileyip durdular. F1 padokunda oldukça sıkı bir grubumuz var. İçimizden birisi başka bir seride başarılı olduğunda bizim için anlamı büyük oluyor. Nico Hulkenberg FIA WEC 2015’te Le Mans’ı kazandığında bizim için büyük bir olaydı.

Monaco Grand Prix’ini kaçırmak zor olacak ama Indy’nin geleneği de o kadar şahane. Konuştuğum herkesten bununla ilgili bir şeyler duyuyorum. Yarış öncesi seromonileri ve atmosferi sabırsızlıkla bekliyorum. İşte buradayım, veteran bir sürücüyüm ama hepsi benim için yepyeni. Marş, pist, yarış – bunu tecrübe edeceğim için minnettarım. Araç dışındaki zamanımı elimden geldiğince eğlenerek geçirmeye çalışacağım. Çünkü yarış hafta sonu geldiğinde, başlama vakti.

Simülatör testi sayesinde aracımı geçen hafta Indy’de sürmeden önce tanıyor gibiydim. Ama sürdüğüm zaman simülatörün beni hazırlayamadığı tek bir şey vardı: çiğ, filtrelenmemiş güç hissi. Indy araçları F1 araçlarından biraz daha basit bu yüzden biraz daha saflar. Burada daha az kavrama var bu yüzden gaza basmak biraz daha yumruk(sıçrama) etkisi yapıyor. Komforlu bir hal almam biraz süre aldı ama takımım beni hazırlamak için büyük iş yaptı. Direksiyon arkasından öğrendiğim en işe yarar şey katıksız bir heyecandı. 28 Mayıs’ı bekleyemiyorum.

İlk go-kartım gibi, bu araç da benim için yapılmamıştı. Burada yarışması planlanan sürücü ben değilim ama bunu inşa eden insanları gururlandırmak için elimden gelen her şeyi yapacağım. Belki de bu benim için de yeni bir yolculuğun başlangıcı olacak.

Ve bir şeyi açıklığa kavuşturmak istiyorum. Ben “hafta tatili” yapmaya ya da sadece eğlenmeye gelmiyorum – ben bir yarışçıyım, yarışmaya geliyorum. Hepsinden öte, umuyorum ki bu deneyim hayatımın sonuna kadar götürebileceğim bir şey olacak. Umuyorum ki hissettiklerim ve gördüklerim sonsuza kadar aklımda kalacak.

Ve umuyorum ki o 500 milin sonunda daha önce hiç bilmediğim bir şey öğrenmiş olacağım.

Bu yazı 18 Mayıs 2017 tarihinde ThePlayersTribune.com adresinde Fernando Alonso tarafından yayınlanmıştır.

Bu çeviri ArtemioFranchi.org dışında kaynak gösterilse dahi izin alınmadan yayınlanamaz.

Indy 500, eğer yanılmıyorsam TSİ 14.00te başlayacak olan Monaco GP'sinin bitişinden sonra 17-18 gibi başlayacak. Bir problem olmazsa izlemeye çalışacağım, yarış linki de paylaşmaya çalışırım. Merakınız varsa pazar öğleden sonra twitter.com/OgedayK 'yı ara ara kontrol edersiniz.

Giro d'Italia 2017: 16. Etap - Dumoulin Sıçtı!

16. bölüm yazısı yerine etaba özel kaydettiğimiz, Tom Dumoulin'in sıçışını konu alan podcast'i eklemeye karar verdim. Twitter'dan Bisiklet Dükkanı olarak tanıdığınız Murat Elgin de bugün ziyaretime geldi ve Anıl Can Sedef ile yaptığımız podcast'e katıldı. Herkese iyi dinlemeler...

Konudan haberdar olmayanlar için Dumoulin'in sorun yaşadığı(!) anları şuraya iliştiriyorum:

tom dumoulin'in üstünü başını soyup sıçmaya başladığı saniyeler. #giro #giro100 #girotr pic.twitter.com/TYMLSjASiB

— firat selcuk (@frtslck) May 23, 2017

Giro d'Italia 2017: 14. ve 15. Etap

Dinlenme günü bitmek üzere neredeyse ve ben daha hafta sonunu yeni yazıyorum. İki etabı ayrı ayrı da yazsam olurdu ama iki gün öncenin yazısını ayrıca girsem pek mantıklı olmazdı. Önce 14. etabı, sonra 15. etabı konuşup bitireceğim. Son haftanın her günü için ayrı ayrı yazı olacak o garanti. Çünkü artık bir dakika bile gözümüzü ayırabileceğimiz bir an olmayacak. Ben 23-28 Mayıs arasında iş, uyku ve yeme-içme düzenimi bile tamamen Giro üzerine kurdum. Hastalıktan perişan haldeyim ancak ilaç saatlerimi bile etaplar sırasında içmemi gerektirmeyecek şekilde planladım. Neyse ya bundan size ne. "Not Defteri" serisine döndürmeye gerek yok bunu. O seriden bir tane daha yazarım bir ara.

Biz dönelim yollarda yaşananlara. Öncelikle şunu diyeyim; Giro'nun ikinci haftası sona erdiği zaman Dumoulin'in farkı korumasını çok büyük başarı görüp, 20-30 saniye yemiş olmasını normal karşılayacaktım. Ancak farkı korumayı geçtim, Nairo Quintana'ya gitti 22 saniye daha fark attı. Bu tamamen tahminlerimin dışında bir olaydı. Dumoulin zaman çalacak deseler en fazla etap sonunda Quintana'dan fazla bonus alıp altı saniye falan kazanabilir derdim. Quintana'nın inatla tempo yapıp uzun bir süre herkesi silkelemeye uğraştığı 14. etapta Nibali bile tutunamazken önce tutundu, sonra zamana karşı moduna geçip harika bir son bölüm çıkararak etabı aldı.

"Pembe mayonun hakkını vermek" nedir derseniz tam olarak budur işte. Dumoulin, 28 Mayıs akşamı en tepede olur mu, Trofeo Senza Fine'yi kaldırır mı bilmiyorum ama daha üçüncü hafta başlamamışken bile pembe mayonun hakkını tamamen verdiğini söyleyebiliyorum. Ben iki dakika önde olup da tamamen defansif bir strateji izleyen sporcuları pek sevmem. Süreyi korumak bir yana böylesine güçlü ve kararlı gözükerek atak yapması, üçüncü haftada her fırsatı değerlendireceğinin bir göstergesi. Mayoyu koruyup, zamana karşı için yeterli farkta kalması kesinlikle düşündüğü bir şey değil. Milano'daki zamana karşıya giderken zaten en önde olmayı hedeflediği çok açık.

Tabii ne olursa olsun üç haftalık turda bacaklarda ani değişimler yaşanması çok olası. 14. etapta çok diri gözüken bacaklar, salı günü Mortirolo üzeri duble Stelvio yapılırken ufak bir hata sonrası bitik hale gelebilirler. Üstelik böylesine acımasız ve korkutucu bir üçüncü haftada fiziksel durumu ve ritmi bir kere kaybetmek, kalan günler için de felaket senaryosu oluşturur. Dumoulin'in bu konuda da iyi odaklandığını düşünüyorum. Kendisini öve öve sonsuza kadar yazabilirim sanırım. Gördüğünüz gibi sevdiğim, başarısına sayfa sayfa methiyeler düzebileceğim adamlar da var.

Gelelim 15. etaba. Bildiğimiz bir klasik etabı gördük aslında. Lombardia'nın, Grand Tour etabı olarak adapte olmuş versiyonuydu. Yayını yoldayken, Marmaris'e dönüşte izledim ve uzun süreler boyunca odaklanma şansım olmadı ama son bölümlere epey göz atma şansım oldu. Genel klasmancıdan klasikçiye birçok kişiye uygun bir yapısı olduğunu biliyoruz. Yani bunu Nibali de alsa sürpriz olmazdı, sadece daha az favori bir isim etabı almış olurdu. Adını anmayı pek istemiyorum ve kendisinden çok nefret ediyorum ama Alejandro Valverde buralarda olsa kimseye bırakmazdı. Ayrıca Giro'ya katılmamasına anlam veremediğim Diego Ulissi için de en uygun etaplardan biriydi. Ulissi son inişle beraber sazı eline alır, 20-25 saniye farkla kazanırdı herhalde...

Neyse ki etap, mevcut kadroda çok sevinebileceğim bir isme gitti. Bob Jungels, ileride tamamen iddialı bir genel klasmancı olabilecek mi bilmiyorum ama kariyerinde bu tip etap galibiyetlerini çoğaltıp genel klasmandan uzaklaşırsa üzülürüm. Giro veya Tour alabilecek yetenekleri olduğunu düşünüyorum ama mevcut haliyle zor. Şimdilik onu ve kariyerini konuşmanın yeri değil, sonraya bırakalım. Etabı almasından ve onun da taşıdığı beyaz mayonun hakkını verip, kendi adına süre kazanmasından memnunum. Sprint dışında etaplar varken iki gün üst üste sonuçtan memnun olduğum nadiren görülmüştür. Üçüncü hafta için nazar değmesin diyebiliyorum sadece... 15. etabı çok uzatmadım, söyleyeceğim çok şey yok çünkü uzun süre izleyemediğim için. Üçüncü haftanın can yakacak, kalp ritmimizi tetikleyecek, acı ve heyecan dolu etaplarında görüşmek üzere...

Giro d'Italia 2017: 13. Etap - Son Sprint

Giro'da işi genel klasmana bırakmadan önceki son düz etap geride kaldı. Açıkçası birkaç etaptır bir şeyler yazmıyor olma sebebim de buydu. Artık genel klasman, tırmanış, atak, zaman kaybı, pembe mayo gibi ana unsurlardan bahsetmek istiyorum zira Blockhaus ve zamana karşı dışında bir şey olmaması canımı sıktı. Dümdüz etap da olsa izlemekten sıkılmak söz konusu değil belki ama birbirinin kopyası olaylar hakkında her gün uzun uzun konuşmak gelmedi içimden. Her gün yeni yazı bekleyen illaki olmuştur, onlardan da anlayış bekliyorum.

Gelelim etaba... Fernando Gaviria, bu sezon Giro'daki dördüncü ve son etabını kazanarak henüz 22 yaşında ilk kez bir Grand Tour'da çok ciddi izler bırakmayı başardı. Belki de ilk etaptaki sürpriz kaçışa imkan tanınmasa bugün beşinciyi bile kazanmış olabilirdi. Güçlü gözüken Greipel'i de, yaş olarak gelecekteki en ciddi rakiplerinden Ewan'ı da rahatlıkla geçti gitti. Diğer iki rakibi de etap kazandılar ama Gaviria herkesten çok daha yukarıda. 12. etabın sonunun fotokopi veya ctrl+c kombinasyonu ile üretilmiş bir kopyasını izledik desek yeridir. Pöstlberger son bir kaçış deneyip şaka yaptı ama sonuç değişmedi. Richeze son anda Ewan'ı biraz kapattı ama Ewan da onun üzerine doğru hamle yaptı. İki taraftan birine suç atıp haksızlıktan bahsetmeyi doğru bulmuyorum bu olayda. Richeze, liderine yol açmak zorunda, Ewan da sprint yolu bulmak zorunda, e hal böyleyken bir tarafa suç atmak son derece anlamsız olurdu. Ciddi ve yaralayıcı bir kazaya da dönebilirdi iş ama sprintin doğası gereği bu tip sürtüşmeler olmak zorunda. Yoksa uçak pistine koy herkesi yan yana, en hızlı giden kazansın...

12. etap da 13. etap da Gaviria ile sona erdi. Bundan sonra sprint yok. Sprint olmamasına güzel diyemem ama Nibali'nin de sıkça bahsettiği, genel klasman iddialısı herkesin merakla beklediği 20 Mayıs ve sonrasındaki 1.5 haftalık süreç geldi çattı. Giro'da artık sekiz etap var ve sekiz etap boyunca ya inecekler ya çıkacaklar. Neredeyse düzlük yok diyebiliriz. Bu açıdan bakınca sprintlerin son bulması güzel. Tek düşündürücü nokta, siklamen mayoyu almaya kimin gücünün yeteceği. Gaviria sekiz etap boyunca acı, çile ve sıkıntı çeke çeke Milano'ya gitmeyi deneyebilir. Bu konuda iddialı da gözüküyor ki henüz 22 yaşında bir Grand Tour'da puan mayosunu almak, kariyer açısından büyük ve etkileyici bir detay olacak. Umarım en azından kendisi son güne kadar gider. Bu konudaki hedefini okumadım ama son birkaç günde değişen bir şey olmadıysa buraya gidebilmesi olası. Zaten yayında da Berkem Ceylan bahsetti, dağlık etapları çekmek, sprinterlerin bacakları ve gelecekte uzun turları çıkarabilmeleri için yararlı bir şey. Zaman limiti içinde kalarak nefes nefese yokuş çıkmak bugün zor olabilir ama 22 değil 32 yaşına geldiği zaman o çıktığı tüm yokuşlara minnet duyacak Gaviria. E profesyonel bir adamın da bundan elbet haberi vardır. Dediğim gibi, umarım dayanır ve son gün Milano'da olur. Bisiklet takip etmeye ilk olarak sprintlere hayranlık duyarak başlamış bir adam olarak Gaviria'yı son gün o mayoyu kazanmış halde görmeyi istiyorum.

Bundan sonra genel klasmanda dengeler her bir yokuşta ayrı ayrı değişebilir. Birkaç tane şok abandone görüp ne kadar güçlü olsa da Milano'ya gidemeyecek, gitse de ilk 20'ye bile zor tutunan isimlere tanıklık edeceğiz önümüzdeki günlerde. Tam tersi olarak ilk 10'da nasıl yer aldığına şaşıracağımız, genel klasman mücadelelerine renk katacak bir veya birkaç yeni yüz de göreceğiz. Giro şimdi başladı diye diye 13 etabı yedik ama Giro, 14. etapla beraber acımasız ve korku dolu yüzünü göstermeye başlayacak.

Buraya kadar iyi dinlendik, artık izleyenler de sporcular kadar yorulacaklar son sekiz etapta!

Artemio Franchi Podcast #7: Giro d'Italia 2017 İlk 9 Etap

Yedinci bölümde Giro d'Italia 2017'nin ikinci dinlenme gününde, geride kalan dokuz etabını, genel klasmanı ve yaşananları değerlendirdik. 16 Mayıs öğleden sonrası -hatta akşam- yayına almış olsam da blogda post atmayı unutmuşum. Bu da burada dursun, iyi dinlemeler... 

Start Finish #6

Bugün itibariyle sezonun 5. yarışı olan İspanya GP'sini geride bırakmış durumdayız. Sezonun geri kalanı hakkında konuşmak için biraz erken olsa da yarış yazılarına sığdıramadığım iki konu hakkında kısa bir şeyler karalamak istedim.

-Lance Stroll ve Jolyon Palmer. Bu ikilinin ortak özelliği, sürüş kabiliyetlerinin ciddi şekilde sorgulanıyor olması.

-Stroll'ün pay driver olduğunu belirtmiştim. Yani takımdan maaş almak yerine takıma para vererek o koltukta oturuyor. Williams için şimdilik sıkıntı yok. Stroll'ün uzun vadeli planlara dahil olduğunu belirtiyorlar. Yine de Stroll'ün şimdiye kadar gösterdiği performans ileriye yönelik hiçbir ışık vermiyor. İlk üç yarışının üçünde teknik aksaklık ve kendisine çarpılması sonucu finiş göremeyen genç sürücü için bunu yazmak belki erken ama bitirdiği iki yarışta da kendini gösteremedi.

-Rusya'da takım arkadaşı Massa'nın iki sıra arkasında 11. olan Stroll, dün ise nasıl başardığını hala anlayamadığımız bir şekilde, kaza yapıp arkasına düşen Massa'ya geçildi ve yarışı bitiren sürücüler arasında sonuncu oldu. Stroll bu sezon Massa'dan çok şey öğreneceğini söylüyor ama o öğrendiklerini pistte uygulayacak yeteneğe şu an sahip değil.

-Jolyon Palmer ise bambaşka bir mevzu. Bu arkadaş hem kötü sürüyor hem de üstüne maaş alıyor. Avustralya'da teknik aksaklık yüzünden, Rusya'da ise Grosjean ile çarpışarak ilk turdan yarış dışı kalan Renault sürücüsü kalan yarışlarda ise iki 13.lük bir 15.lik aldı.

-Kendisini kıyaslamak için gidip Hamilton'ı, Vettel'i, Ricciardo'yu, Massa'yı hatta Ocon'u bile seçmiyoruz. Hemen takım arkadaşı Nico Hulkenberg'in ne yaptığına bakıyoruz çünkü bildiğim kadarıyla Renault sürücüleri arasında ciddi bir ayrıma gidip "Nico sen al elimizdekinin en iyisini kullan, Jolyon sen de git şu arkada çıkmalar var oradan seç işte kendine bir şeyler hacı." demiyor.

-Nico Hulkenberg şu ana kadar sırayla 11, 12, 9, 8 ve 6. sıraları alarak gelişen bir performans göstermiş. Yaptığı tur süreleri de elinden gelenin en iyisi. Palmer ise İspanya'da değil takım arkadaşına yaklaşmak, az önce bahsettiğim Stroll'ü zar zor geçip 15. oldu. Stroll'ün aksine genç de sayılamayacak bir yaşta olan (26) Palmer'ın Formula 1'de yerinin olduğunu göstermek için kritik bir sezon. Geçen sezonu da yalnızca 1 puanla tamamlayabilmiş.

-İsterse takıma para vermeye başlasın, taraflı tarafsız bütün seyirciler tarafından eleştirildiği takdirde bu sporda tutunması zor olacaktır çünkü pazarlanabilirlik de oldukça önemli. Kimse Renault koltuğunda 15.lik savaşı veren birini izlemek istemez.

-Bir diğer konu lastikler. Pirelli bu konuda büyük tökezledi. Neden tökezledi, çünkü yumuşak lastikler beklendiği kadar hızlı aşınmıyor. Sürücüler için sevindirici olsa da izleyenler açısından daha az pitstop dolayısıyla daha az heyecan demek. Dün Hamilton aşınmış(!) yumuşak lastiklerle en hızlı turlara imza atmayı başardı. Normal şartlarda yarışın sonuna doğru aşınan lastiklerle Hamilton'ın yol tutuşu kaybetmesi gerekirdi.

-Bu aşınmama yüzünden yarışlara gelen üç farklı set lastiklerden en sert ve dayanıklı (yani en yavaş) olan set antrenmanlar hariç hiç kullanılmıyor bile. Takımlar kural gereği yarışta iki farklı set lastik kullanmak zorunda olmasalar bütün yarışı en yumuşak seçimlerle geçirip gidecekler. Bu dengeyi yakalamak biraz zor çünkü çabuk aşınan lastiklerde de sürücüler şikayet etmeye başlıyorlar ama şu anki denge dayanıklılık yönünde biraz fazla kaymış durumda.

-2 hafta sonra Monaco GP var. Yarıştan çok sıralama turlarının ön plana çıktığı, heyecandan çok prestijin ön planda olduğu bir pist. Bu yeni uzun ve geniş araçların (özellikle Mercedes) orada ne yapacağını merakla bekliyorum. Herkese iyi günler.

Giro d'Italia 2017: 9. Etap - Blockhaus

Giro'yu gerçekten başlatan ve genel klasmanı cayır cayır yakan ilk etap geride kaldı. Bir Fırat Selçuk klasiği olarak yazıyı tabii ki dinlenme gününe bıraktım çünkü uyandıktan sonra etabın son bölümünü tekrar izleyip aklımdan çıkan bir şeyin olup olmadığını kontrol etmem lazımdı. Yokmuş. Öncelikle etapta Blockhaus tırmanışı başlayana kadar kayda değer bir şeyin olmadığını hatırlatmak lazım. Sadece Movistar o meşhur son 13.5 km için hep önde tempo yapıp olabildiğince Quintana'yı korudu ve diğer rakipleri yordu. Bunun epey işe yaradığını tırmanış ilerledikçe metre metre gördük.

Güne damgasını vuran olay Quintana'nın galibiyeti olmalıydı ancak yine bir motor yüzünden, olaylar yarışın önüne geçti. Blockhaus'tan hemen önce, 15 km kala yol kenarında duran motora Team Sunweb'den Kelderman çarptı ve arkasında gelen Team Sky en büyük hasarı aldı. Kelderman da abandone oldu, onu unutmadan başta söyleyeyim. Arada Orica!nın lideri Adam Yates de kaynadı ve onun da genel klasman umutları son buldu. Sky'da günler ilerledikçe Thomas mı Landa mı genel klasmanda daha iyi duruma gelir ve liderliği tek başına alır derken iki lider de aynı anda Giro'yu kazanma iddialarına veda ettiler. İşin ilginci, kaza anında daha büyük hasarı Thomas aldı diye düşündük çünkü Landa kalkıp arkadaşının bisikletiyle hemen ilerledi. Ancak bir süre sonra Landa geri gitti, bisiklet değiştirdi ve muhtemelen ilk anda fark etmediği bir sakatlığın etkisinde kaldı ve Giro'daki amacını genel klasmandan ve podyumdan değil ilk 10'dan bile düşük seviyeye çekip sadece etaba oynayacak hale getirdi. Getirmek zorunda kaldı demek lazım daha doğrusu. Sonuç olarak daha çok etkilendi diye düşündüğümüz Thomas 4 dakika yerken Landa 26 dakika yiyerek bitirdi. 

O mu lider olur bu mu lider olur derken, Sky'ın iki lideriyle birlikte devre dışı kalmasıyla Blockhaus'ta meydan Hollandalılarla beraber Nibali-Quintana-Pinot üçlüsüne kaldı. Saydığım üçlü önce farkı açıp gittiler, Quintana da yanılmıyorsam beşinci veya altıncı denemede diğer ikisini döküp etaba yürüdü. Quintana dökene kadar diri gözüken, atakları oturarak karşılayan ve yüksek kadansıyla dikkat çeken Nibali nasıl oldu da sonrasında Mollema'ya bile geçildi aklım almıyor. Geçen sene de böyle geri geri düşüp en sonunda parçalayıp almıştı Giro'yu ama bu defa böylesine güçlü bir Quintana'ya karşı işi zor. Pinot da kariyerinin en verimli üç haftalık turunu yapıyor ki kendisinin hala her şeyi yüzüne gözüne bulaştıracak bir iki haftası var. Güven vermeyen bir kardeşimiz kendisi. Şu an Quintana'nın yerinde 30 saniye farkla etabı almış ve pembe mayoyu sırtlamış kişi Pinot olsa hiçbir şekilde güven vermezdi.

Pinot dışında tırmanışın en dikkat çeken ismi hemen ardında üçüncü olan Dumoulin oldu. Kendisinin hem Pinot hem de Quintana karşısında çok ciddi bir zamana karşı avantajı var. Salı günü bireysel zamana karşının ardından %90 olasılıkla pembe mayonun yeni sahibi olacağını düşünüyorum. Yokuşlarda da böyle toplamda 30-40 saniyelik bir farkla geride kalıp daha büyük farklar yemezse son gün zamana karşıda Milano'yu alev alev yakarak pembe mayoyu alabilir. Şu anki zaman farkı, 39 km'lik ilk zamana karşı etapta çok kolay kapatabileceği bir fark. Keza 3 dakika kadar geri düşen ve genel klasman liderliğine veda eden Jungels'in de podyuma yaklaşma şansı epey yüksek. Yine de yokuşlarda -henüz- Dumoulin kadar iyi olmadığı için üç haftanın sonunda doğrudan podyum iddiası olduğunu söylemek zor.

Quintana muhtemelen birkaç gün pembe mayoyu devredecek ama önümüzdeki dinlenme gününe yine pembe mayosuyla girebilir. Movistar, Blockhaus tırmanışında yaptığı gibi bu kadar güçlü bir domestik katkısı sağladığı sürece Quintana'nın tek rakibi Fransa'da Froome olur. Tabii ben Giro'yu kazanacak kadar güç harcadıktan sonra Tour de France şansının epey düşeceğini düşünüyorum. Podyuma üçüncü sırada girerse öpüp başına koysun. Buna zaman var. Daha Giro'da bile dolu dolu 12 etap varken Fransa'yı konuşmayalım. Bu kadar Fransa yeter.

Giro, ilk sekiz günde beklenen heyecandan uzak geçmişti ama hem yarış dışı etken olan motor kazası olayıyla hem de tırmanışta Quintana'nın yaptığı şovla "ben başladım" mesajını verdi. İkinci haftanın son günleri ve üçüncü hafta TV başındaki kalp ritmimiz sporculara yaklaşacak. Daha toparlayıp söyleyebileceğim bir şey yok. Epey uzun bir yazı olur sanıyordum ama beklediğimden kısa sürdü dokuzuncu etap yazısı. Siz bu satırları okurken ben de Anıl Can Sedef'i podcast'e ikna edeyim ve dokuz günü toptan konuşalım.

Start Finish: 2017 İspanya GP

-Sezonun şimdiye kadar olan en olaylı başlangıcına şahit olduk.

-Sıralama turlarında 7. olarak büyük bir başarı elde eden Fernando Alonso, Felipe Massa tarafından kum piste itildi.

-Valtteri Bottas, Kimi Raikkonen'i dürterek Max Verstappen'e çarptırdı ve ikisini birden yarış dışı bıraktı. Kesin suçlusu olan bir kaza değil. Yine de yıllardır orada duran Raikkonen'den sonra Bottas'ı da kara defterime yazdım.

-Sebastian Vettel şahane bir başlangıçla ilk virajdan liderliği almayı başardı. Ferrari'nin kararıyla 15. turda pite gelene kadar da lider kaldı. Pit sonrası Daniel Ricciardo'nun gerisine düşse de ilk turda  onu geçmeyi bildi ve tekrar Mercedeslerin peşine takıldı.

-Günün en garip olaylarından birisi Carlos Sainz ve Kevin Magnussen'in pit çıkışında yaşadıklarıydı. Magnussen'in önünü kestiğini iddia eden Sainz, zaten yarış başından beri el kol hareketleriyle belli ettiği sinirine teslim oldu ve çimlere girerek Magnussen'i pit çıkışında geçmeye çalıştı ancak elbette başarılı olamadı.

-Bottas, Vettel'i arkasında bir süre tutmayı başararak takım arkadaşı Hamilton'a çok değerli saniyeler kazandırdı. Vettel ise eh artık diyerek çimlere dalsa da Bottas'ı geçip liderliğe yerleşmeyi başardı.

-McLaren Honda'nin diğer pilotu Stoffel Vandoorne ise çok saçma bir hata yaparak kendisini geçen Massa'nın üstüne kırarak kendi süspansiyonunu parçaladı ve yarış dışı kaldı. Massa bugün iki McLaren ile de temas yaşamış oldu.

-Bu kazadan sonra Sanal Güvenlik Aracı devreye girdi. Fırsatı değerlendiren Lewis Hamilton yumuşak lastiklere geçerken Sebastian Vettel de mecburen orta lastiklere geçti. Pit çıkışında Hamilton'ın az önünde dönen Vettel çok zor bir şekilde, Hamilton'ı biraz dışarı iterek yerini korudu. İkili arasında devam eden çekişme yarışa büyük heyecan getirdi.

-Valtteri Bottas bu sırada mekanik bir arızayla yarış dışı kaldı. Aldığı ahlar beddular mı tuttu bilemiyoruz.

-Hamilton 45. turun başında harika bir geçişle Vettel'i arkasına almayı başardı. Herkesin aklındaki soru ise yumuşak lastiklerinin yarış sonunu görüp göremeyeceğiydi ancak bu konuda bir problem yaşamadan yarışın sonunu getirdi.

-Mercedes iyi strateji, Bottas'ın yardımı ve Hamilton'ın becerisiyle yarışı kazanmayı bildi.

-Ferrari'nin üçüncü pitstopu yapmama kararı ise tartışılmaya değer. İkincilik garantiyken risk alınıp yeni yumuşak lastiklerle fark kapatılmaya çalışılabilirdi.

-Red Bull'un güncellemelerinin bir anda onları zirve takımı yapmayacağını biliyorduk ama üçüncü olan Ricciardo önündeki Hamilton-Vettel ikilisinden inanılmaz bir fark yedi. 1 dakika 15 saniye. Hani biraz daha süre olsa tur yiyecekti o kadar kötü bir fark vardı.

-Magnussen son iki turda Kvyat'a çarparak kendi lastiğini patlattı ve ilk 10 dışında kaldı. İki Toro Rosso sürücüsü ile sorun yaşamayı başardığı için kendisini tebrik ediyoruz.

-Alonso evinde 12. oldu, sıralamadaki performanstan sonra elinden daha iyisi gelmese de en azından yarışı bitirdi.

-Wehrlein günün göze çarpan isimlerinden oldu. Pit girişini kaçırdığı için 5 saniye ceza alsa da yarışı pistte 7. sonuçta 8. bitirerek Sauber'e puan getirdi.

-Force India da önünde kimse kalmadığı için 4 ve 5. sıralara yerleşmeyi başardı.

Giro d'Italia 2017: 7. Etap

Bisiklette yakın dönemin en sıkıcı etaplarından biri geride kaldı. Son 15 km'de kaçış yakalanana kadar cidden hiçbir şey olmadı. Giro'da 2017'nin en uzun ikinci etabı olunca peloton büyük oranda dinlenmeyi seçti doğal olarak. Bu süre boyunca en ilginç olay Formolo'nun gidip araçtan ağrı kesici almasıydı. Aklına daha heyecanlı bir şey gelen varsa söyleyebilir. Peloton, kaçışı yakaladıktan sonra tempo başladı ve ara ara daralan yollarla itiş kakışlar izledik. Bardiani'den adını unuttuğum arkadaş ve Dimension Data'dan bir isim biraz tehlike yarattılar itişirken ama sorun çıkmadı. 6 km kala da Pierre Rolland, dağlarda daha rahat kaçabilmek için kasıtlı olarak süre yedi, kendini epey geriye attı. "3-5 dakika yiyeyim de beni rahat bıraksınlar, yarın öbür gün rahat rahat etabıma gideyim" dedi özetle.

Ben açıkçası işi kaçışa bırakırlar diyordum ama önceki etabı da kaçış aldıktan sonra uzun dinlenmeden sonra herkes gücünü en sona sakladı. Yani beklenen senaryolardan biriydi de etap bu kadar ruhsuz, sakin ve sessiz gitmişken bari kaçan bir çocuk alıp da sevinseydi. Kendi kendime dertleniyorum da alacak kaçış mı vardı deseniz susup otururum. Üç kişiyle başlayıp iki kişiye inen kaçış grubunun yakalanması elbette kesindi. Şöyle 10-12 kişilik bir kaçış olsa bırakırlardı belki. Neyse olmayan olay hakkında bu kadar uzun olasılık konuşmaya gerek yoktu.

Sprinte giderken 2 km kala anlamsız bir şekilde Kiryienka tempo yaptı. Herhalde gücünü test etti, başka açıklama bulamıyorum. Sonda hafif eğimli olan sprinte Greipel, Ewan, Gaviria, Bennett gibi isimler beraber girdiler. Yani sprinterler tam kadro oradalardı. Sadece Greipel biraz geride kaldı yolun darlığından ötürü. Sondaki iki viraj da güzel karıştırdı ortalığı. Sprinti ise fotofiniş belirledi, kimse sevinmedi ve sonucu bekledi bir süre. Kazanan ise Ewan oldu. Ewan çok önce başladı sprinte ama burada avantaj önde başlamaktı. Düz yol olsa Gaviria hat-trick yapacaktı ama o iki keskin dönüş önde başlayan adamı şanslı kıldı, o da Ewan'dı. Evan 10 cm kadar bir farkla kazandı Gaviria'nın önünde. Gaviria da hemen hemen dört veya beş santimetrelik bir farklı Bennett'ı geçip ikinci oldu. Böyle dip dibe finişler çok keyifli oluyor. Etap boyu uzun uzun sıkıldığımıza nispeten de olsa değdi. Tamamen değdi diyemem, bu yıl ilk kez bir etap izlerken uykum geldi.

Karışık yazdım sanırım ama cidden etap pek de üzerinde konuşulacak türden değildi. Caleb Ewan kariyerinin ilk Giro etabının yanı sıra ikinci Grand Tour etabını kazanmış oldu, tebrik edelim. İlk etabı neydi derseniz sizi 2015 Vuelta'ya doğru yolcu edelim hatırlamanız için.

Her günün yazısını tek tek yazmak istediğim için bunu da seriye ekledim. Neyse ki hafta sonu güzel olaylar var, bol bol eğleneceğiz ataklarla ve tırmanışlarla. Zaten pazar günü Blockhaus genel klasmanı cayır cayır yakacak.

Giro d'Italia 2017: 6. Etap

Her zaman sporcular tembellik yapacak değiller. Ben de dünü kendime göre bir geçiş etabı olarak gördüm ve altıncı etapla ilgili yazıyı yedinci etabın başladığı dakikalarda yazdım. Çok da yazasım yoktu aslında ama seriyi bozmak olmazdı. Daha kısa tutacağım bu yazıyı. Zaten öyle ucundan kıyısından bir şey yakalayıp da detaylandıracak bir durum da olmadı.

Etabın başlarında dışarıdaydım, bisikletle yeni yeni ilgilenen arkadaşıma bugün kaçanların kazanacağını, ona göre izlemesini söyledim. Öyle bir saniyede senaryosu tahmin edilebilecek bir etaptı ki zaten bu yüzden Dillier ve Stuyven gibi iki adam kaçış grubuna girdiler. İlk günün sürprizi Pöstlberger de kaçıştaydı ancak bu iki isme karşı şansı olmadığını hepimiz biliyorduk.

Yayın sırasında buradaki son etabı kazanan Garzelli, yarışçılara taktik verdi. "Kazanmak için son 120 metrede sprinte başlamalısınız" dedi. Elbette bunun sporcuların kulaklarına bir not olarak söylenip söylenmediğini bilmiyorum ancak o etabı bir kez izleyen her sporcu yaklaşık olarak aynısını düşünmüştür. Sonuç da hemen hemen öyle oldu, Dillier 150 metre civarında sprinti basıp gitti ve Stuyven, Pöstlberger'i kontrol edeyim derken Dillier'nin çıkış anını kaçırdı.

Stuyven belki de çeyrek veya yarım saniyelik bir gecikmeyle reaksiyon verdi bu atağa ama zaten o çeyrek saniye civarı gecikme yüzünden finişteki yarım tekerleklik fark oluştu. Sprintte Stuyven'in bacakları daha doludur ve rahat alır dedik ama Dillier gücünü ekonomik kullanmış ve son patlayıcı gücü yaratacak kadarını depolamış etap sonunda.

Stuyven tamamen kendisine göre dizayn edilen, "Nasıl bir etapla kazanmak istersin?" deseler yaklaşık böyle bir profil çizeceği etabı yarım tekerlekle kaybetti. Tıpkı bu sezon klasiklerde gördüğümüz, üçlü-dörtlü sprintlerinde, Sagan başta olmak üzere bazı isimlerin diğer rakibi kollarken esas atağı kaçırmaları gibi oldu bu da. Stuyven çok genç, öğrenecektir. Gerçi Dillier de yaşlı değil, iki yaş büyük sadece. Biri 90'lı diğeri 92'li. Umarım bu ikiliyi bu tip etaplarda ve klasiklerde sık sık rekabet ederken görürüz. Yarış sonunda, finiş çizgisindeki bu kare(yazının görseli), gelecek için güzel bir fragman olmuştur belki de.

Giro d'Italia 2017: 5. Etap - Gaviria'dan Duble

Giro'nun beşinci etabı, son bölümdeki uzun yıllar güleceğimiz olay sayesinde unutulmaz Grand Tour etapları arasındaki yerini aldı. Öncelikle olaydan bağımsız şekilde kazanan Gaviria'ya değinelim. Beşinci etap, kağıt üzerinde Giro'daki dördüncü sprint etabı olsa da tam anlamıyla ilk toplu sprintin bu etapta atıldığını söyleyebiliriz. Kopanın, düşenin, sorun yaşayanın olmadığı etap, olması gereken bir sprintle sonuçlandı ve her şey yolundayken en güçlünün kim olduğunu gördük. Greipel'in hakkını yemek istemem ancak Mareczko'ya bile geçildi Gorilla. Son anda bir mekanik sorun yaşamadıysa karizmaya minik bir çizik attırdı diyebiliriz kaba tabirle.

Fernando Gaviria, Giro'daki ikinci etabını aldı ve bu adam henüz 22 yaşında. Çok çarpıcı ve unutulmaz bir kariyere doğru adım adım ilerliyor, umarım bir sakatlık belasıyla uğraşmaz. Kararlı, güçlü ve hırslı yapısı onu 2020'li yılların açık ara en iyi sprinteri yapmaya yetecek. Birçok yeni rakibi de doğacak ama tıpkı blogdaki Tarihin En İyi Sprinterleri yazı dizisinin üst sıralarındaki isimler gibi kendi "10 yıllık" döneminin tarihteki en iyisi olabileceği kesin gibi. Belki de Greipel'in aldığı etapta Ewan ile çarpışmamış olsa bugün üçüncü etabını almış olacaktı. Kittel ile aynı takımda olması ona şimdilik Tour de France kapılarını kapatıyor olsa da 2018 veya 2019'da bayrağı Cavendish'ten devralıp "en iyi benim" diyebilir. Şimdilik beklemek lazım. Kariyerine farklı bir yön verip klasik odaklı hale de gelme ihtimali yok mu? Elbette ufak da olsa var ama bu Giro deneyimi ona kesin kararını vermede yardımcı olacaktır ve tamamen sprinti düşünecektir bence. Neyse yahu, etap konuşuyorduk, neden Gaviria'nın kariyerine yön verdik? Zaten yeteneği ve potansiyeli iki yıldır biliniyordu gerçi ama siz hala almadıysanız bir kenara not alın Fernando Gaviria Rendon ismini. 

Gelelim günün ve son zamanların en komik olayına. Geçmişte etap kutlarken yarış kaybeden, ikinci olduğu etapta önde kaçan adamı unutup sevinen birçok isim oldu ama bir Grand Tour'da daha yarışın bitimine 5.9 kilometre varken birinin sevindiğini görmek pek rastlanabilecek bir şey değil.

Son 8-9 km'de Bahrain-Merida'dan bir isim öne çıktığında bu ismin, son tur öncesi finişten ilk geçişte kendi kasabasındaki insanları selamlamak isteyen Nibali olduğunu düşündüm ancak o olmadığı hemen belli oldu. Kaçan arkadaş Luka Pibernik'ti ve bir zamana karşı temposuyla kalan 8 km'de şansını deneyecekti... ya da biz öyle sanıyorduk. Pibernik, Finişten ilk geçişten sonra kısa bir tur daha atılacağını ve daha 5.9 km olduğunu unutup etap galibiyetine gittiğini sandı. Çizgiyi geçer geçmez de kollarını kaldırıp galibiyeti kutladı ama bir sorun vardı... Ne önünü kesen ve kutlayan vardı, ne de arkadan gelenler durmuşlardı. Kafayı arkaya çevirdiğinde acı gerçeği öğrendi ve peloton onu hemen araya aldı ve yuttu.

bahrain-merida'dan luka pibernik'in son tura girilirken etabı kazandığını düşünüp sevindiği anlar. iyi eğlendik be. #giro #giro100 #girotr pic.twitter.com/ZZndflCgZ4

— firat selcuk (@frtslck) May 10, 2017

Radyosunun bozuk olduğunu ve daha bir tur olduğunu haber alamadığını söyledi. Paralel şekilde Nibali, takım radyosundan onu uyardıklarını ancak Pibernik'in duymadığını söyledi. Buraya kadar tamam da... Be adam, eh be adam... Hiç mi düşünmedin ya? Hiç mi aklına gelmedi "Arkadakiler ikincilik için bile olsa neden sprint atmıyorlar" diye? Son 100 metre civarı bakıp öyle sevindi. Normalde ikincilik için bile olsa sprinterlerin birbirlerini çiğ çiğ yiyor olmaları lazımken sprint takımları normal şekilde önde tempo yapıyorlardı.

Tamam Pöstlberger de böyle etap aldı ama o alırken son bölümde 90 derecelik keskin dönüşler, mini yokuşlar, aniden üçte bire kadar daralan yollar ve rüzgarlar vardı... Seninkinde bunların hiçbiri yok, dümdüz ve sakin bir yol, hiç demedin mi ya "Bunlar neden beni böyle bıraktılar, bir akıllı ben miyim" diye? Vallahi pes. Büyük bir salaklık edip yarışı anlatan Berkem Ceylan'ı da, izleyen bizleri de kahkahalara boğdu. Kızdım ve azarladım gibi oldu ama bu yazıyı yazarken bile garibimin kazandım sanıp sevinmesi aklıma geliyor ve sırıtıyorum. Safım benim ya... Neyse, daha 23 yaşında bir kardeşimiz, öğrenir ve güzel bir ders olur bu. Buna 23 ve genç diyorum da, demin de söyledim, Gaviria 22 yaşında neler yapıyor... Yetenek meselesi farklı tabii, ikisini aynı anda değerlendirmek elma ve armutları birbirine karıştırmaya benziyor.

Ama ne olursa olsun, radyosu bozulsa da bir insanın kolay kolay bu hatayı yapmaması lazım. Kadroda etap profili bantlanmış oluyor, yol bilgisayarı kaç km gittiğini gösteriyor, radyo çalışmıyor olsa da finiş çizgisinde son tura girildiği anlamına gelen, tüm sporlarda evrensel bir şey olan çan çalıyor... E bu daha neyin unutması? Radyo bozuk diyerek bu salaklıktan yırtmaya çalışmakla FIFA oynarken "KOL BOZUK!!!!" diye ağlamanın hiçbir farkı yok. Pibernik kendini nasıl savunursa savunsun yıllarca unutulmayacak bir hataya imza atıp milyonlarca insanı aynı anda kahkahaya boğdu. Siz de yazının arasındaki videoyu açın açın gülün, bu kadar dalga geçilmeyi ve kahkahayı hak ediyor çünkü kendisi.

Umarım bu olayla ivme kazanan çok güzel bir kariyerin olur Luka Pibernik...

Giro d'Italia 2017: 4. Etap - Etna'nın Fare Doğurması

Giro'da merakla beklenen dördüncü etap, bildiğimiz bir deyimle sonuçlandı. Genel klasman savaşının ilk adımlarını göreceğimizi umuyorduk ancak herkes birbirini tutmayı seçti. Etna'nın lav kaplı yamaçlarında tırmanırken en azından daha sık atak ve cevap görmeyi bekledim ama sadece bir kere Nibali gitti, onu da memleketinde şöyle bir gözüksün diye 15 saniyeliğine serbest bırakıp hemen yakaladılar.

Peki hiç mi bir şey olmadı bu etapta?

Oldu tabii. Önceki üç günde olduğu gibi Dimension Data yine kaçıştaydı, Takımın Güney Afrikalı ismi Janse van Rensburg, ilk zirveden önde geçerek yine takımının adını ön plana çıkardı ancak takım arkadaşındaki mavi mayo, gün sonunda etabı alan Jan Polanc'ın oldu. Zaten Polanc da ikinci sırada geçiyordu orayı. Polanc ile van Rensburg kapıdan sonra ufak bir "önümü kapattın" sürtüşmesi yaşadılar ama Polanc orada devam eden kaçışını Etna'daki son atakla birleştirip etabı günün ilk kaçış grubundan bir isme getirdi.

Ancak günün ilk elektriklenmesi bu olsa da diğer sürtüşme diskalifiye getirdi. Bahrain-Merida'dan Javier Moreno, Team Sky'dan Diego Rosa'yı önce kendine doğru çekti, sonra itip kaktı ve bir şeyler söyledi. Gün sonunda bu hareketi ona diskalifiye olarak döndü ve Vincenzo Nibali'nin takımdaki önemli adamlarından biri aptalca bir hareketle yarış dışı kaldı.

Polanc tüm bunlar olurken en önde gitmeye devam edip etabı alırken, arkada az önce de dediğim gibi Nibali bir kez gitmeye çalıştı ve 15-20 saniye içerisinde yakalandı. O an ayağa kalkıp acaba mı dedik ama sırf memleketi diye Sicilya'da pembe mayo giyebilmek için gücünü erkenden harcamadı, iyi de etti bana kalırsa. Bana niye kalıyor onu bilmiyorum. Gerçi kendisi son bir buçuk haftanın önemine dikkat çekti, katıldığım en zor Giro olacak dedi; hal böyleyken saçma bir atakla güç harcayacağını ummak aptallık olurdu.

Bir de şu Etna'nın tam başındaki kavşakta yaşanan kaza var. Büyük bir yol ayrımında peloton büyük oranda sağa dönerken, henüz gruptan düşmeyip büyük bir alkışı hak etmiş olan Gaviria ve kim olduğunu unuttuğum, Lotto-Jumbo'dan bir isim sol dönüp kaos yarattılar. O anda Katusha neredeyse tam takım yere uzanırken Jeremy Roy da ciddi sıkıntı yaşadı ama etabı bitirdi, Pinot için önemli kayıp olurdu. 17 dakikadan fazla bir süreyle geride bitirdi ama devam edecek herhalde, etap sonu yatıp uyudum bir süre, o yüzden takip etmedim son durumunu. Bir şey kaçırdıysam okuyuculardan özür dilerim.

Ha bir de Rohan Dennis gitti tabii. Birçok Velogames takımına ateşler düştü, gözlerden birer damla yaş süzüldü. Zamana karşı etaplarda ciddi puan getirmesi için kadroya almıştı herkes. Kısmet değilmiş. Aynı şekilde Alexandre Geniez de abandone olarak Velogames'teki iki takımımdan birine darbe indirdi. Güvenmeyeceksin bu Fransızlara.

Sicilya'daki ve adalardaki son etap bir sprintle sonlanacak. Nibali kendi memleketinde antrenman havasında bir etap geçirecek. Yine son bölümde Messina'da güzel bir çapraz rüzgar eşliğinde sert bir sprint finişi yaşanırsa tadından yenmez. Düz sprintle bitse de olur. Herkesin olduğu büyük ve güzel bir sprinti de özledik. Birinde kaçış aldı, birinde Greipel alırken arkada Ewan-Gaviria çarpışıp gidemediler, diğerinde de Quick-Step aldı götürdü derken tam ve sorunsuz bir toplu sprint finişi göremedik. Ana karaya geçmeden önceki son etapta görelim, sonra yavaştan işler iyice karışacak zaten.

Giro d'Italia 2017: İlk Üç Günün Özeti

Uzun zaman aradan sonra(dört yıl kadar) blogdaki ilk yazım oluyor bu. Son 2 senedir çok ilgilendiğim, çok sevdiğim bisiklet üzerine ilk yazım. Fırat Selçuk için büyük sürpriz olacak. Keyifli okumalar...

Bu yıl 100. kez organize edilen İtalya’nın en büyük bisiklet organizasyonu Giro d’Italia, yoluna her zamanki gibi “Fight for Pink” parolası ile çıktı. Pembe mayo ilk üç etap sonunda üç farklı yarışçı tarafından kürsüde giyilerek, kavganın ciddi boyutlara varacağının ipuçlarını bize vermiş oldu.

Tabii ki ilk üç etap hem yarış atmosferine girme, hem de etapların genel klasmancılar için sadece peloton içinde kalma amacı taşıdığından, esas yarışın yarın başlayacağını söyleyebiliriz. Caner Eler’in 4-5 saatlik yayınlarda sürekli olarak tekrarlamaktan bıkmadığı favoriler listesinin üzerinden bir daha geçersek, Quintana(Movistar), Nibali(Bahrain Merida), Pinot(FDJ) isimlerine ek olarak Kruijswijk(LottoNL Jumbo), Geraint Thomas(Sky), Landa(Sky) ve Tom Domoulin(Sunweb) gibi isimleri de sayabiliriz. Söz konusu sürücüler için ilk üç gün dediğimiz gibi pelotonda kalma mücadelesi içinde geçti, zaten Kruijswijk hariç ciddi de bir kayıp yaşamadan dinlenme gününe girdiler. Contador olsaydı bu 3 günün birinde düşmüş, diğerinde kazaya denk gelmiş, sonuncusunda ise mide rahatsızlığı geçirip yarıştan çekilmiş olabilirdi mesela.

İlk turu bizleri şaşırttığı kadar, sürprizi ile mutlu eden Bora-Hansgrohe sürücüsü Pöstlberger, “chapeu” denecek bir cesaret örneği ile etabı arkasındaki sprinterleri ağlata ağlata aldı ve pembe mayoyu sırtına geçiren ilk isim oldu.

İkinci güne geldiğimizde “Rostock Gorillası" Greipel’in bize gösterecekleri olduğunu gördük. Sprint finişine kalan etap sonunda Greipel, Gaviria ve Caleb Ewan arasındaki mücadelede ben şahsen Ewan’ı şanslı görüyordum, fakat Gaviria ile omuz omuza temas etmeleri sonucu hem kal pedaldan çıktı, hem de yanlış görmediysem zinciri attı. O anki hayal kırıklığı büyük güneş gözlüklerinin ardından bile seçilebiliyor vaziyetteydi. Finali alan Andre Greipel, katılıdığı 12 büyük turun her birinde en az bir etap alma geleneğini de sürdürmüş oldu ve pembe mayoyu Pöstlberger’den devraldı. Bu etap sonunda sprint mayosu olan siklamen mayo klasmanında da lider Greipel olurken, dağların kralı KOM mayosu da Qhubeka’dan(evet Dimension Data demeyeceğim) Daniel Teklehaimanot’un sırtına geçti.

Üçüncü günde ise nispeten daha kısa bir etap karşımızdaydı. 148 km’nin başları sessiz sakin bir Pazar gezintisi havasında geçse de, sonu müthiş bir macera filmi havasında geçti. Peloton’un yer kapma çabaları, özellikle de tepe kameradan çekimler ile muazzam bir seyir zevki yaşattı bizlere. Çapraz rüzgarların etkisine rağmen 42 km/s ortalamalarında seyreden pelotonu rüzgarın ustası Quick-Step Floors yıktı, dağıttı, parçaladı. Grubun başında ise Bob Jungels vardı. Bahar klasiklerinde bu gibi dominasyonların ipuçlarını bize vermişti Jungels, takımı aldı götürdü, hatta bazen dönüp arkasına bakıp yavaşladığı anlar da oldu. Rüzgarı alnına alıp, tempo yapıp, arkasındakileri bile koparabilen bir güç gösterisi, inanılmaz... Bu arada pembe mayo Greipel de kopan gruba yetişemeyip arka grubu bekledi, ön grup ile Qhubeka’dan Naas ve Trek Segafredo’dan Nizzolo kalabildi. Quick-Step bu işleri çok iyi yapıyor, Gaviria’yı sona kadar çok iyi taşıdılar, o da aldı götürdü zaten. Benim dikkatimi çeken ön grubun koptuğu sıralarda Gaviria’nın nabzıydı, 194! Dünyadaki insan popülasyonunun %90'ının Zone 5’ine(en üst aktivite nabız aralığı, maksimum 20 saniye boyunca) giren bu derecede son kilometreleri sürüp bir de üstüne sprint atmak. Kolombiya güzel ülke...

Dinlenme gününün ardından ortalık yangın yeri olacak gibi duruyor. İsmi bile insanı heyecanlandıran Etna etabı için biz TV başında, anlatanlar da Eurosport’ta olacak. Caner Eler ilk üç gün boyunca mükemmel bir “solo-muhabbet” döndürdü. Takip ediniz, feyz alınız.

Yanardağ sonrası görüşmek üzere...

Giro d'Italia 2017: 3. Etap - Sprint Dersi

100. Giro'nun Sardinya'daki üç günlük macerası Cagliari'de son buldu. Etap genele oranla kısaydı ve sprint için çok uygundu ama böylesine düz ve kısa etaplar için, kaza gibi kötü etkenleri saymazsak senaryoyu baştan yazdırabilecek yegane şey gerçekleşti: Çapraz rüzgarlar!

Etap sonuna 10.2 kilometre kala düz yolda esen çapraz rüzgar, bir anda peloton için senaryoyu değiştirdi. Toplu sprinte gidilirken Quick-Step takımı, Bob Jungels önderliğinde neredeyse tam kadro "takım zamana karşı" temposuna girdi ve aldı götürdü. Greipel ilk etapta tutundu ama sonra geride kaldı. Röportajda "Tempoya dayanamadım ve geri düştüm" gibi bir şey dedi sanırım ama hepimiz ekranda pedala baktığını ve sanki bir sorun yaşadığını gördük. Belki de koptuktan sonra bir şeyleri ayarlıyordu, bilemiyorum.

Gördüğümüz sahne, geçen yıl Türkiye Turu'nda Konya etabı sırasında Lotto-Soudal'in yine çapraz rüzgarları değerlendirip üç ciddi tempo ile herkesi geride bırakıp etabı adeta alay ederek almasını anımsattı. Ancak geçen yıl bunu yapan Lotto-Soudal ve Greipel, bu kez kurban olan taraftı.

quick-step'in az önce yaptığı şey, çapraz rüzgarın ortalığı bir anda nasıl dağıtabildiğinin kanıtı. muhteşem. #giro #giro100 #girotr pic.twitter.com/zEhtRtosNG

— firat selcuk (@frtslck) May 7, 2017

Etap kısa ve düz olsa da bisiklet konusunda muhteşem detaylar barındırıyordu. Çapraz rüzgarları tekrar tekrar söylemeye gerek yok. Videoda da görüyorsunuz zaten Jungels'in nasıl ok gibi fırlayıp bir zamana karşı temposuyla Gaviria'ya etabı getirecek hamleyi yaptığını. O dakikadan sonra Quick-Step'i yakalayamamak olağan, yakalamak ise olağanüstü bir durumdu. Gaviria da olması gerektiği gibi rahat bir sprintle hem etabı aldı, hem de Greipel'e zaman farkı atıp bonusları da kaparak pembe maoyunun sahibi oldu. Tabii ki bu bir gün daha süremeyecek, Etna'da bırakacak mayoyu.

Burada Quick-Step'in pembe mayoyu düşürmesi zaten Jungels'in de söylediği gibi planın bir parçasıydı ama daha rahat bir sprint için olabildiğince tüm sprinterleri düşürmeleri lazımdı. Geride bırakamadıkları tek tehdit Nizzolo oldu ama onu da Gaviria'nın patlayıcı gücü kolaylıkla alt etti.

Konuyu buraya bağlama sebebim Velon'un paylaştığı bu grafikti. Gaviria'nın, son 300 metrede Nizzolo ile hemen hemen aynı ortalama watt değerlerine sahip olmasına rağmen nasıl çok rahat kazandığını gösteriyordu.

Buradan sonrası etabın gecesinde attığım tweet'lerin kopyalarından ibaret olacak.

Bugünkü etap sonunda Gaviria ve Nizzolo'nun sprint sırasındaki değerleri, sprint konusunu anlamak için güzel ipuçları veriyor. Nizzolo'nun pedala uyguladığı güç daha yüksek ortalamalı ancak "peak" yani en üst değere bakarsanız fark ortaya çıkıyor. Gaviria'nın ortalamasının biraz daha az olma sebebi elbette son metrelerde pedala basmayı bırakması ya da daha az basması. Gaviria farkı atınca pedalı bırakmasa bile ortalama ancak 5-6 watt kadar değişirdi. Nizzolo aynı güçte gitmesine rağmen "peak" konusunda sınıfta kalıyor.

Aynı değerlerde sprint atsanız bile sizi ileri atacak olan şey, sprinte kalktığınız andaki patlayıcı gücünüz. Gaviria burada Nizzolo'ya 270 watt fark atıyor ve sprinti kazandıran farkı bu şekilde elde ediyor. Tabii ki anlık tek değer değil bu. Farkı attığı anlarda Nizzolo 1000-1100 arası gitmiştir muhtemelen. Gaviria'nın 1300'lerin altına indiğini sanmıyorum o birkaç saniyede. 300 metrelik sprintin değerleri bu şekilde. belki izlerken 10-15 saniyelik olay ama küçük detaylara inilince işin sırrı ortaya çıkıyor. Ve tabii ki uyguladığı güçler eşit olsa da maksimum watt sayesinde elde ettiği hız sayesinde ortalama hızda fark atıyor, rahat kazanıyor. 300 metrelik sprintin değerleri bu şekilde. Belki izlerken 10-15 saniyelik olay ama küçük detaylara inilince işin sırrı ortaya çıkıyor.

Dördüncü etapta ortalık yangın yerine dönecek ki etabın Etna'da geçeceğini düşünürsek bu deyimin hakkı verilecek. 

Giro d'Italia 2017: 2. Etap

Giro'da ilk günkü sürprizin ardından ikinci etapta da aslında tahmin edilebilir senaryodan biraz farklı bir son yaşandı. Sprint finişi elbette olasıydı ama Bora'nın sürpriz bir şekilde mayoları ele geçirmesi ve son bölümdeki yaklaşık 40 km'lik inişle işin sprinte kalmaması yüksek ihtimal gibi görünüyordu. Ancak 2. kategori tırmanışın ardından Nibali'nin takımı Bahrain-Merida sadece kontrolü ele alıp liderini güvenli bir şekilde indirmeyi seçti. Nibali, uzmanı olduğu ve kendi yeteneklerine de uyan inişte pek bir şey yapmadı, kazasız belasız atlamayı yeterli gördü.

Hal böyle olunca sprinte kalmadan güzel kaçışlar, iniş atakları veya son bölümdeki daralan yolların ve keskin virajların etkisiyle güzel bir kaçış izler miyiz derken buna gerek kalmadı dün yaşayamadığımız sprint finişi heyecanı bugün yaşanmış oldu.

Dünkü sprintte, daha doğrusu ikincilik için atılan sprintte Caleb Ewan en güçlü sprinter olarak gözüküyordu. Bugün de iş sprinte kalırsa aynısını yapmasını bekledim doğrusu ama Gaviria ile omuz omuza temas yaşayıp bir de zincirle ilgili problem yaşayınca yavaşlamak zorunda kaldı. E Greipel zaten en güçlüyken bir de Ewan ve Gaviria, patlayıcı hızlarını kaybedince adeta elini kolunu sallayarak aldı etabı.

Daha uzun ve çeşitli şeyler yazamayacak kadar sakin bir etap oldu diyebiliriz. Hakkını vermemiz gereken bir numaralı isim ne son ana kadar sprinte girmeye çalışan pembe mayolu Pöstlberger ne de günün kazananı Greipel'di. Esas takdir edilmesi gereken, Dimension Data'nın Eriteli sporcusu Daniel Teklehaimanot oldu. Dünkü 200 km'yi bulan kaçışının üstüne bugün bir daha kaçıp, pelotonun kendilerini yakalamasına rağmen çok doğru bir atakla 2. kategori yokuşu ilk sırada geçip mavi mayoyu sırtına geçirdi. İki gün üst üste kaçıp mayoyu ele geçirmek büyük iş. Tur sonunda buna sahip olamayacak belki ama ilk iki günde şimdiden iz bırakmayı başardı.

Giro, henüz iki etap geride kalmışken Teklehaimanot ve Pöstlberger gibi her zaman hatırlanacak iki güzel performansı şimdiden hediye etti bizlere. Darısı diğer etapların başına...